درباره نقطه‌ضعف‌ها و ایرادهای برنامه گزارش ورزشی
روزنامه هفت صبح، گروه تلویزیون | پرونده لیگ قهرمانان اروپا شنبه شب با برگزاری مسابقه میان تیم‌های چلسی و منچسترسیتی در ورزشگاه پورتو پرتغال بسته شد. در همین شب برنامه گزارش ورزشی در فصل جدید هم تمام شد و حالا سازندگان برنامه فرصت کافی برای بازنگری و تغییرات آن را دارند. آیا سری جدید گزارش ورزشی مطابق استانداردهای برنامه‌های ورزشی دنیا یا دست کم ایران خواهد بود؟ دو سال پیش مطلبی مشابه نوشتیم و ایرادهای برنامه را با مصادیق یادآور شدیم. در این مدت گزارش ورزشی نه تنها پیشرفت نکرده که عیب‌های آن بیشتر شده است.
*** مورد اول| شب سرد فینال
لیگ قهرمانان اروپا در شرایط عادی هم جذابیت دارد؛ چه برسد به این که صحبت از مسابقه فینال باشد. بدیهی‌ترین کاری که برنامه‌های ورزشی (به عنوان قاب مسابقات) می‌کنند، ایجاد تغییرات اساسی در ساختار و محتوا برای چنین مسابقاتی است. شنبه شب در شبکه سه اما خبری از اتفاقات ویژه نبود.
رضا جاودانی ابتدا خبر از یک مسابقه مهیج داد و در طول برنامه چند آیتم و محتوای تصویری پخش شد. این برنامه نه تنها ویژه نبود که فرقی با برنامه‌های روتین نداشت. یعنی این برنامه همان قدر اهمیت داشت که یکی از مسابقات معمولی لالیگا! تنها تفاوت به زمان بیشتر آن برمی‌گردد که خب در این تایم اضافه محتوای متفاوتی به بیننده داده نشد.
*** مورد دوم| گاف شب فینال
خیلی روی این مورد تمرکز نمی‌کنیم؛بالاخره یک نفر این وسط اشتباه کرده و برای طرح دیوار تصویری شب فینال گزارش ورزشی برای ریاض محرز از کیت تیم لسترسیتی استفاده کرده. او متوجه نبوده این بازیکن دیگر در لستر نیست. این گاف خیلی زود در فضای مجازی با واکنش تند و تیز مواجه شد و رضا جاودانی بلافاصله عذرخواهی کرد. نکته مهم‌تر این که ایده استفاده از طرح دیوار تصویری در گزارش ورزشی جدید نیست. پیش‌تر ویژه برنامه‌های مسابقات جام جهانی و بعد از آن فوتبال برتر این ایده را اجرایی کرده‌اند.
*** مورد سوم| جای خالی کارشناس مطرح
کلیشه‌ای‌ترین اتفاق برای یک برنامه ورزشی، استفاده از کارشناس است. این که مخاطبان از چنین ایده‌ای استقبال نمی‌کنند به خاطر عیار پایین غالب کارشناسان است. در گزارش ورزشی به‌جای بهره بردن از چهره‌های مطرح به طور کلی صورت مسئله پاک شده. بدتر این که خود گزارشگران مسابقات به عنوان کارشناس کنار رضا جاودانی قرار می‌گیرند.
این اتفاق درحالی رخ می‌دهد که به برخی گزارشگران نقدهای جدی وارد است. وانگهی کارشناس باید هویت مجزا داشته باشد و مخاطب او را در این جایگاه بپذیرد. در شب فینال هم خبری از کارشناس نبود؛ در حالی که یک چهره مطرح داخلی یا خارجی می‌توانست برگرمای برنامه و هیجان مسابقه بیفزاید.
*** مورد چهارم| خلاقیتی که نیست
برنامه گزارش ورزشی از بدیهیات دیگر هم رنج می‌برد. نمونه‌اش دکور برنامه است که خلاقیت و نوآوری در آن دیده نمی‌شود. اگر کوچک بودن استودیو را یک مانع برای سازندگان برنامه بدانیم، عدم استفاده بهینه از آن ایرادی است که متوجه آن‌هاست. برنامه‌ای مثل لذت فوتبال هم دکوری بزرگ ندارد اما در دو فصل اخیر دو دکور متفاوت داشته که در نگاه اول ربطی به مسابقات فوتبال ندارد. این آشنازدایی به کمک فوتبال برتر آمده و حالا دکور برای آن یک امتیاز است.
در همین برنامه شاهد آیتم‌های کوتاه و جذاب هستیم. در گزارش ورزشی هم آیتم‌هایی مشابه رصد و زیرنویس می‌شود اما به دلیل عدم پیوستگی محتوایی فاقد هویت هستند. سازندگان برنامه از مواد اولیه متعددی که در اختیار آن‌هاست می‌توانند آیتم‌هایی اختصاصی تولید کنند. تولید پلی بک در خارج از کشور هم امکان دیگری است که این برنامه را از خمودی نجات می‌دهد. چنین ایده‌هایی در برنامه‌های ورزشی شبکه سه اجرایی شده اما گزارش ورزشی میانه‌ای با آن‌ها ندارد.
*** مورد پنجم| نیاز به تنوع در اجرا
دیگر ضعف گزارش ورزشی به مجری آن برمی‌گردد. رضا جاودانی تلاش می‌کند با اطلاعات کافی مقابل دوربین قرار بگیرد اما اجرای او برای گزارش ورزشی امتیاز به‌حساب نمی‌آید. آنچه جاودانی بیان می‌کند اطلاعاتی است که علاقه‌مندان به فوتبال با یک جست وجو به آن دست می‌یابند. این ایراد متوجه آیتم‌های برنامه هم هست که برای مخاطب فاقد شگفتی است. این برنامه یا باید سراغ مجری قبراق‌تری برود یا مجری دیگری کنار جاودانی قرار بگیرد. اتفاق بدتر برای جاودانی، الزام به تبلیغ حامی برنامه است که هر چند دقیقه یک بار از روی کاغذ حامی را تبلیغ می‌کند.
