نگاه بزرگان پرسپولیس به یحیی و ترفندهایش
روزنامه هفت صبح، کمال بردبار | صادقانه بگویم چندان امیدی ندارم. تیمی که ۴۰درصد از ثروتش را در فینال به همراه ندارد بعید است در مقابل تیم تا بن دندان مسلح کره‌ای بتواند موفق از زمین بیرون بیاید. اگر شجاع و آل‌کثیر و وحید امیری و احسان پهلوان بودند شاید شرایط کمی فرق می‌کرد. اتفاقا بازیکن‌هایی در زمین نیستند که این توان را داشتند که گل‌های غیر منتظره به ثمر برسانند. دست گل‌محمدی خالی است.
می‌دانیم که مجتبی شیری به دفاع راست بر می‌گردد و سیامک نعمتی می‌رود همان کاری را بکند که وحیدامیری در آن جلو انجام می‌داد. می‌دانیم که عالیشاه هم باید وظیفه احسان پهلوان را انجام دهد و می‌دانیم که عبدی جوان هم باز جای آل کثیر را خواهد گرفت. می‌دانیم که با چنین ترکیبی گل محمدی دستش برای تعویض بسیار بسته است.
در واقع او فقط کمال کامیابی نیا و آرمان رمضانی و علی شجاعی را برای تعویض‌ها در اختیار دارد و در دفاع هم چشم امیدش روی نیمکت به محمد انصاری است.با این شرایط به ما حق دهید که خیلی به این فینال دل نبسته باشیم. ته دلمان از شجاع خلیل‌زاده عصبانی هستیم که با چه عقل معاشی پرسپولیس را در فینال آسیا ترک کرد و تنها گذاشت.
عصبانی هستیم از آل‌کثیر که در شادی‌های پس از گلش آنقدر دل ما را لرزاند که در مهم‌ترین اتفاق عمرش حالا محروم است، عصبانی هستیم از وحید امیری که در هر دو فینال آسیا که پرسپولیس راهی شده است غایب بوده و از احسان پهلوان که چه مفت کارت‌های زرد را برای خود انبار کرد. عصبانی هستیم از تیم کره‌ای که در بازی نیمه نهایی پنج بازیکن یک اخطاره داشت اما جوری بازی کردند که در ۱۲۰دقیقه هیچکدام از آن پنج نفر کارت دوم را نگرفتند…
عصبانی هستیم ازصادق محرمی که در پرسپولیس چهره شد و حالا برای پرسپولیس چشم نازک می‌کند و عصبانی هستیم از ترابی و… و خب فایده‌ای ندارد. پرسپولیس در این پنج سال منبع صادرات بازیکن بوده است و با این همه صادرات بازیکن هنوز چیزی دست آنها را نگرفته است.کاری که پرسپولیس در این پنج ساله در صدور بازیکن‌های نخبه انجام داده به لحاظ تعداد، قابل مقایسه با صادرات دورتموند و ساوتهمپتون و موناکو و آژاکس است.
اما حاصل مالی این نقل و انتقالات چندان برای سرخ‌ها نمانده است و با دو بار حضور در فینال هنوز دستشان خالی و تنگ است. خسته‌ایم از وعده‌های واگذاری قطعی پرسپولیس از سوی مسئولانی که حرف را در رسانه‌ها منتشر می‌کنند و خودشان هم می‌دانند که پرسپولیس جهیزیه همه دولت‌ها قرار است که بماند.
با انبوهی از این عصبانیت‌ها و افسوس‌ها به تماشای بازی فینال می‌نشینیم. دعا می‌کنیم و دل به ترفندهای گل محمدی می‌بندیم که می‌دانیم چه مربی باهوشی است.کورسوی امید ما پرسپولیسی‌ها فقط خود یحیی گل‌محمدی است. حتی بیشتر از بشار رسن و سیدجلال و نوراللهی و لک و سعید آقایی.
اگر شکست خوردیم نباید زانوی غم بغل بگیریم. این مسابقات هرسال برگزار می‌شود و هر سال تیم‌های ایرانی بالقوه این توان را دارند که از سد تیم‌های قطری و سعودی عبور کنند(هرچند هر سال و با مهاجرت پیوسته بازیکن‌های برجسته ایرانی کار سخت‌تر و سخت‌تر می‌شود) پس شلوغش نکنیم. اگر هم قهرمان شدیم دنبال حماسه سازی نرویم. طرفداران پرسپولیس می‌توانند هرچقدر دلشان خواست حماسه سرایی کنند اما وزرای جوان و پیر و مسئولان عالی‌رتبه متوجه باشند که این یک فینال باشگاهی است. همین.
