من و حبیب و فرهاد و بقیه دوستان
روزنامه هفت صبح، آرش خوشخو | اینجا برایتان از ۹۰ خاطره مینویسم. از آدمها، بازیها، فیلمها و… یادها. تا آخرتابستان…
رابطهام با موسیقی پاپ ایرانی از کودکی مختل بود. در خانه پدری، نواهای پاپ ایرانی منحصر بود به فرهاد و محمد نوری و با کمی اغماض فریدون فروغی. بقیه مبتذل محسوب میشدند.
البته در منزل مادری شرایط فرق میکرد. مادرم مدام در موقع آشپزی و کارهای خانه در حال آواز خواندن بود و علاقهمندی اصلیاش هم خواهرکوچک خواهران دده بالا و البته چند خواننده مشهور قدیمی بود که در دهه ۳۰ و ۴۰ چهره بودند و رقابتی هم با هم داشتند. فعلا این قسمت راداشته باشید تا یک موضوع دیگر را هم برایتان بگویم.
یادم است در دهه ۶۰ پس از فتوای امام خمینی درباره شطرنج و موسیقی و صدای زنان در موسیقی، حجتالاسلام حجتی کرمانی در ستون ثابتش در روزنامه اطلاعات خاطرهای نقل کردند از دوران زندان در عصر پهلوی و اینکه شنیدن ترانهای از خواننده قدیمی زن ایرانی از بلندگوهای زندان به شکل متناقضی به او نیرو و امید دوباره میداده است.
به هرحال بعید است حجتی کرمانی و هیچ روحانی دیگری در حال حاضر حوصله دردسرهای انتشار چنین خاطراتی را داشته باشند. بازهم همین جا متوقف شوید تا یادی کنم از عصر طلایی ستون نویسهای روزنامه اطلاعات در دهه ۶۰ و ۷۰ . زمانی که عطا مهاجرانی، حجتی کرمانی، رضا رفیع و مهمتر از همه کیومرث صابری ستونهایی بینهایت خواندنی در روزنامه اطلاعات داشتند.تورق اطلاعات آن دوران حلاوتی داشت. اما مدتهاست که ستوننویسی از روزنامههای ایرانی رخت بسته و معدود ستون نویسهای ایرانی هم چندان قدرتی در جذب مداوم خواننده ندارند. دیگر کسی شیرین نمینویسد.
برگردیم به اصل ماجرا. داشتم میگفتم که رغبتی به موسیقی پاپ ایرانی نداشتم و این احساس تا به امروز هم باقی مانده است. اما هرچه هست میتوانم تشخیص دهم که موسیقی پاپ از معدود رشته هنری (شاید در کنار مثلا شعرنو) است که سالهای قبل از انقلاب سرو شکل بهتری نسبت به سالهای بعد داشت. یعنی هرچقدر در سینما، گرافیک، نقاشی،مجسمه سازی،موسیقی مجلسی و حتی ادبیات،گامهای بلند چهل سال گذشته قابل تشخیص است اما در موسیقی پاپ با اختلاف زیاد پشت سر آن دوران ایستادهایم . این نکتهای است که نمیتوان کتمان کرد.
یکبار حضور در کنسرتهای اساتید بهنام بانی و یا حامد همایون و یا مسعود ابراهیم زاده و لمس اتمسفر هیجان زده و نچسب حاکم بر این کنسرتها و اصوات گوشخراش و فالش، شمارا به این نتیجه میرساند که حتی امروز هم نواهای قدیمی فرهاد، مازیار، فریدون فروغی، کوروش یغمایی،محمد نوری و یا مرحوم حبیب محبیان هم از اصالت و زیبایی متفاوتی برخوردار هستند و یک سرو گردن از تمام تولیدات موسیقی پاپ معاصر بالاتر میایستند.