معصومیت فراموش شده روی پرده نقره‌ای
روزنامه هفت صبح، آرش خوشخو | در خانه چرت می‌زدم. سرظهر. چشمانم را که باز کردم دیدم تلویزیون روی یک کانال ماهواره‌ای روشن است. فیلم سابرینا در حال پخش بود. خب گفتن این چیزها زیاد مرسوم نیست. در مورد ماهواره منظورم نیست. در مورد چیزی است که می‌خواهم بگویم.
این که بدون آنکه بفهمم ۹۰ دقیقه محو فیلم شدم. آن هم فیلمی که قبلا چند بار دیده بودمش. باز هم این آن چیزی نیست که از گفتنش ابا داشته باشم. اصل ماجرا این است که ۹۰ دقیقه محو بازی ادری هپبورن بودم! چی؟هنرپیشه آمریکایی؟ هنرپیشه زن آمریکایی؟ جدا از اینکه ادری هپبورن اصلیتی بلژیکی دارد ولی این واقعیتی است که مرحوم هپبورن نوعی از معصومیت را به پرده سینما منتقل می‌کرد که هنوز هم مشابهی پید ا نکرده است.
امثال ادری تاتو و یا کری مولیگان را به عنوان جانشین‌های هپبورن معرفی کردند اما هیچ کدام‌شان نتوانستند در بلند مدت شمایلی این چنین فرشته آسا را بر پرده سینما ترسیم کنند. شمایلی کاملا متنافر با آن کاری که معمولا ستاره‌های زن آمریکایی می‌کنند. این ترسیم معصومیت، این تصویر زلالیت، به کمک هنر بازیگری او به روی پرده منتقل می‌شود.
در واقع چیزی که موجب منحصر به فرد بودن آن مرحوم است مهارت‌های او به عنوان بازیگر و ضریب هوشی بالای اوست. هپبورن در ۶۳ سالگی بر اثر سرطان درگذشت. فیلم‌هایش مثل تعطیلات رمی، معما، بانوی زیبای من، عشق در بعد‌از‌ظهر، سابرینا، نابخشوده، صبحانه در تیفانی و رابین و ماریان همچنان حال و هوای متفاوتی از اکثر فیلم‌های هالیوودی دارند.
گفتم که از این چیزها نوشتن کمی غریب است. کمی بازیگوشانه محسوب می‌شود اما دیدن یک فیلم خوب از یک هنرپیشه خوب، مثل خواندن یک داستان کوتاه زیبا می‌تواند برای مدتی ذهن شما را از گرفتاری‌هایتان دور کند. پس اگر وقت آزاد دارید و سرتان را از روی گوشی‌هایتان و مرور اخبار کرونا برداشتید بگردید و فیلم‌های خوب ببینید و کتاب‌های خوب بخوانید.
(دن آرام را خوانده‌اید؟ یا ژان کریستف؟ همین امروز شروع کنید. مطمئن باشید از خواندنشان لذت خواهید برد) عکس تصویری است از فیلم رابین و ماریان از آخرین فیلم‌های ادری هپبورن.
