فینال کسلکننده به سبک گزارش ورزشی
روزنامه هفت صبح، گروه تلویزیون| میدانیم به دلیل مصیبت آبادان برنامه «گزارش ورزشی» نمیتوانست شمایل یک برنامه «مفرح»را داشته باشد. علاقهمندان به فوتبال هم چنین انتظاری نداشتند اما کمترین توقع، پخش یک برنامه استاندارد در حد نام لیگ قهرمانان اروپا بود. «گزارش ورزشی» اما از پس این ماموریت برنیامد؛ کما این که برنامههای پیشین هم فاقد استاندارد است. شبکه سه نمیخواهد فکری اساسی برای این برنامه قدیمی بکند؟ آن چه در شب فینال رخ داد را در گزارش امروز هفت صبح بخوانید.
فقط یک برگ برنده
همزمان با آغاز «گزارش ورزشی»، مجریان از اهمیت مسابقه تیمهای رئال مادرید و لیورپول گفتند و کمی بعد آیتمی مرتبط با پیش بازی، روی آنتن رفت. در ادامه رضا جاودانی و حسین اسدی روی ویدئووال تعداد قهرمانی هر دو تیم در اروپا را مرور کردند و همچنین سراغ بررسی عملکرد بازیکنها رفتند. برگ برنده «گزارش ورزشی» در این بخش، تحلیل اختصاصی بنیتو فلورو سرمربی سابق رئال مادرید بود. او ویدئویی به برنامه فرستاد و نظرش درباره مسابقه را به زبان آورد. بعد از آن اما خبری از آیتمهایی این چنین نبود.
همان همیشگی
در حالی که زمان زیادی به برگزاری مسابقه نمانده بود، مجریان آمار رویارویی دو تیم و البته نقل قول بازیکنها و مربیان را روی ویدئووال مرور کردند. این اتفاقی است که همیشه در «گزارش ورزشی» رخ میدهد و جذابیت خود را از دست داده. پس از آن آیتم گفت و گو با سرمربی رئال پخش شد و در بازگشت رضا جاودانی اعلام کرد مسابقه با ۱۵ دقیقه تاخیر برگزار میشود.
خلع سلاح
برنامه «گزارش ورزشی» پیشبینی تاخیر در برگزاری فینال را نکرده بود و به همین خاطر به اندازه کافی آیتم در اختیار نداشت. مواردی مثل صحبتهای سرمربی لیورپول، مسیر این تیم و رئال مادرید برای رسیدن به فینال و … نیز آن قدر جذابیت ندارند که مخاطب را میخکوب کنند. یک برنامه موفق ورزشی باید سرشار از ایده و غافلگیری باشد که «گزارش ورزشی» هیچگاه چنین نکرده. کار وقتی خرابتر شد که باز هم در برگزاری مسابقه تاخیر افتاد.
حرف و حرف
در زمان باقی مانده تا برگزاری فینال، بیشتر «گزارش ورزشی» به صحبت مجریان گذشت.جاودانی از این گفت که حتی کشوری چون فرانسه هم گرفتار بینظمی میشود و نتیجه گرفت: «آدم احساس تنهایی نمیکند!» اشاره او به بینظمیهای ورزشگاههای ایرانی بود. حسین اسدی اما اشارهای درست و بجا داشت و یادآوری کرد که چنین ضعفهایی دلیل نمیشود که ورزشگاههای ما کار خود را توجیه کنند. در این فاصله آیتمهایی کوتاه پخش شد اما بیشتر برنامه به صحبتهای مجریان اختصاص داشت.
آنها روی دیوار تصویری آمار و ارقام دو تیم را مرور کردند و در عین حال از حساسیت بازی گفتند و کمی کری خواندند. دست خالی برنامه وقتی بیشتر به چشم آمد که فرصتی هم در اختیار فرشاد محمدی مرام (گزارشگر مسابقه) قرار گرفت. در حالی که بازیکنهای دو تیم مشغول گرم کردن بودند، او نیز نزدیک به شش دقیقه حرف زد؛ از شرایط هر بازیکن گفت و وضعیتشان در مسابقه فینال را تحلیل کرد.
در دقایق مانده به مسابقه باز هم مجریان از شرایط برگزاری مسابقه ابراز نگرانی کردند و از این گفتند که اگر این اتفاق در کشوری غیر اروپایی رخ میداد، غوغایی به پا میشد. خلاصه این که «گزارش ورزشی» از سلام مجریان تا سوت مسابقه، یک ساعت روی آنتن بود اما همه امتیازش به همان آیتم ابتدایی برمیگردد!
جای خالی کارشناس
«گزارش ورزشی»اعتقادی به کارشناس ندارد. در حالی که حضور کارشناس خبره، بخشی از جذابیت هر برنامه ورزشی را رقم میزند. حسین اسدی شنبه شب اعلام کرد که دوست دارند کارشناس دعوت کنند اما حالا که این اتفاق رخ نداده، نظر مخاطبان را میخواند! نمیدانیم چرا یک برنامه در سطح «گزارش ورزشی» باید محل خواندن کامنت باشد؛ آن هم کامنتهایی که غالبا رنگ و بوی کری دارند.
گیریم که دعوت از کارشناس در استودیو کاری است سخت! با این حال در دورهای که برقراری تماس تصویری کاری آسان است، کمترین انتظار از «گزارش ورزشی» همکلام شدن با کارشناسان خوب ایرانی و خارجی است. فرض کنید در شب فینال، فوتبالیستهای مطرح ایرانی و خارجی در برنامه حضور داشتند؛ جز این بود که برنامه پربار میشد؟
«گزارش ورزشی» از ابزارهای موجود برای بالا بردن کیفیت فنی و نیز افزودن جذابیت به برنامه بهره نمیبرد. ایدههای نو هم ندارد و صرفا به نظرات کاربران، صحبت مجریان و چند آیتم اکتفا میکند. فصل آینده باز هم «گزارش ورزشی» با همین دست فرمان جلو خواهد رفت یا شبکه سه استفادهای بهینه از ظرفیت چنین برنامهای خواهد کرد؟