عصبانیت خیابانی، فقدان عرق ملی فرانسویها
روزنامه هفت صبح، کمال بردبار | سوزاندن اتومبیلهای پارک شده دیگر به یک سنت در پاریس بدل شده. پریشب وقتی پاریسنژرمن نتوانست از پس نویر بربیاید و فینال اروپا را واگذار کرد در دو شهر مهم فرانسه اتفاقات شگفتانگیز و متضادی رخ داد.
طرفداران پاریسنژرمن از عصبانیت به خیابانها ریختند و یک شورش مدل پاریسی برگزار کردند و در آن سمت در مارسی طرفداران بندر فوتبالی و جنوبی فرانسه به خوشحالی و پایکوبی پرداختند. مطمئنا اگر خیابانی فرانسوی بود جدا از بیاخلاقی طرفداران پاریسنژرمن در آسیب رساندن به اموال عمومی آن هم به خاطر یک بازی فوتبال در حالیکه برد و باخت در فوتبال هدف نیست و فقط وسیله است و مهم حفظ دوستیها و رفاقتهاست (چه یک نفس آمدیم. خسته شدیم!) از این فقدان عرق ملی در نزد اهالی مارسی بیشتر عصبانی میشد.
به هرحال طرفداران مارسی از اینکه رکورد خودشان به عنوان تنها تیم فرانسوی که قهرمان اروپا شده پابرجا مانده است سر ازپا نمیشناختند و زیاد هم دربند عرق ملی و تعصب به پرچم فرانسه نبودند. برخلاف آقای خیابانی طرفداران مارسی عقیده دارند فوتبال باشگاهی ربطی به مسائل ملی و ناسیونالیستی ندارد و لازم نیست مثلا طرفدار پرسپولیس در بازی آسیایی استقلال و یا سپاهان از خداوند آرزوی پیروزی تیم کشورش را داشته باشد.
اهالی مارسی میگویند بهتر است این نوع دیدگاههای ملی گرایانه را بگذاریم برای بازیهای ملی و در حوزه باشگاهی کینه میان مارسی جنوبی و پاریس مرکزی را فراموش نکنیم. آقای خیابانی مطمئنا از این ایده طرفداران مارسی عصبانی میشود. راستش نمیدانیم مثلا در جام جهانی ۹۰ که در بازی نیمه نهایی آرژانتین مقابل ایتالیا بود و بازی هم در ناپولی برگزار میشد آقای خیابانی چقدر کینه مردم این شهر جنوبی ایتالیا را به دل گرفت که حتی در بازی ملی هم یادشان نرفته بود که کینه خود به مرزنشینها و شمالیها را نشان دهند و به حمایت از مارادونا در تیم رقیب بپردازند. مارادونایی که ناپولی را به پادشاه فوتبال ایتالیا بدل ساخته بود….
حالا که اوضاع فوتبالی است هیچ حواستان است داریم به پایان دوره مسی و رونالدو نزدیک میشویم؟ اینکه چراغ صحنه رقابتهای این دو نفر که ۱۲ سال از زندگیمان را پوشش داد در حال خاموشی است. رونالدو در نمایش بهترین و پختهترین فرم دوران خود در ۳۵ سالگی مقهور کاهلی ساری مربی یوونتوس شد و در یک هشتم نهایی باشگاههای اروپا را ترک کرد و مسی هم در یک چهارم نهایی با خوردن هشت گل یک شکست خورده تمام عیار بود.
نبرد این دو نفر در ۳۵ و ۳۳ سالگی علیه عقربه زمان ادامه دارد اما باید واقعیات را پذیرفت. در آینده نزدیک امثال نیمار و امباپه وصلاح و مانه و سانچو جیدو ستارههای اصلی فوتبال جهان خواهند بود. پای به دوران تاریکی میگذاریم و چشم به راه ظهور یک ابرستاره دیگر. گاه این انتظار یک دهه به طول میانجامد. مثل فاصله میان خاموشی کرویف و ظهور مارادونا.