سوژه هفته علی دایی؛ جایت همان‌جاست، همان بالا!
روزنامه هفت صبح، نادر نامدار | همشهری بودن با علی دایی افتخار نیست و به شخصه هرگز از اینکه مثل دایی اردبیلی هستم، مثل بعضی از اطرافیانم به خودم افتخار نکرده‌ام؛ البته در اقوام مختلف ایرانی هستند کسانی که به قومیت و نژاد خود می‌بالند و آن را مایه برتری بر دیگر اقوام می‌دانند اما هر جور حساب کنید، قومیت و نژاد چیزی نیست که بشود به آن افتخار کرد.
با این حال از اینکه سال‌هاست در تمام دنیا، ما ایرانی‌ها را با نام علی دایی به یاد می‌آورند، به خودم می‌بالم. البته یک مقطع هشت ساله هم وجود داشت که در آن ایران را در دنیا با «نژاد»ی معروف و نه محبوب می‌شناختند و نام علی دایی تحت‌الشعاع کارها و حرف‌های عجیب او قرار گرفته بود اما خوشبختانه آن هشت سال کابوس‌وار گذشت و حالا دوباره سال‌هاست که علی دایی نماد ایران است.
به اتفاقات فوتبالی در زندگی او کاری ندارم. در خیلی از موارد هم رفتارها و واکنش‌های او به اتفاقات مختلف را نمی‌پسندم اما وقتی او را در کنگره‌ها و مراسم مختلف در کنار بزرگان فوتبال جهان می‌بینم و احترامی را که برای خودش کسب کرده و اعتباری که برای خودش دست و پا کرده را لمس می‌کنم، مطمئن می‌شوم که او احتمالا درست‌ترین و بهترین نماد ایران در جهان در سال‌های اخیر است.
در مملکتی که خیلی‌ها سر جای خودشان نیستند و جاهایی را اشغال کرده‌اند که سزاوارشان نیستند، علی دایی از معدود آدم‌هایی است که درست سر جایش ایستاده است. آن بالاها. درست نوک قله! البته همه اینها باز هم فقط در مورد جایگاه جهانی او صدق می‌کند وگرنه در خود ایران که هنوز هم خیلی‌ها او را قابل نمی‌دانند و واقعا نمی‌فهمند او کیست و چه کرده و با تلاش و انگیزه باورنکردنی‌اش، چه تصویر مثبتی از ایران و ایرانی در جهان ساخته و ارائه داده است.
گفتم که نمی‌خواهم وارد مسائل فوتبالی زندگی دایی بشوم. کاری به همه شک و تردیدهایی که درباره توانایی مربیگری او وجود دارد ندارم. اما کسی که آن همه افتخار شخصی و ملی به نام خودش ثبت کرده و بعد از خودش، آدم‌هایی مثل کریم انصاری‌فرد، احمد نوراللهی، رضا اسدی، مهدی طارمی و … را کشف و به فوتبال ایران هدیه داده، سزاوار احترام بیشتری است. کسی که زیر بار مناسبات ناسالم فوتبال ایران نرفته و همیشه و در همه حال، بدون توجه به اینکه ممکن است چه دردسرهایی برایش درست شود، در جای درست ایستاده و حرف حق را زده، شایستگی بیشتری از نامگذاری یک گونه جدید ماهی به نامش دارد.
تکرار مکررات است اینکه بگویم دایی را در جهان بیشتر از ما می‌شناسند و قدر او را می‌دانند و احترام فوق‌العاده‌ای برایش قائلند اما تا کی قرار است اینقدر نمک‌نشناس و قدرنشناس باشیم؟ کی باید متوجه شویم که احتمالا یکی مثل علی دایی در این فوتبال دیگر متولد نخواهد شد؟ کی باید بدانیم جای او در فوتبال جهان درست است اما در فوتبال ایران نه؟ کی قرار است از او، اعتبارش، استعدادش و نفوذش استفاده کنیم و به وضعیت فوتبال مملکت‌مان سر و سامان بدهیم؟
اینکه او در این سال‌ها از فوتبال کنار کشیده یا کنارش گذاشته‌اند، به ضرر خودش نیست، این فوتبال ماست که دارد ضرر می‌کند. ما او را رها نکرده‌ایم، این دایی است که فوتبال ما را رها کرده و این درد کمی نیست. کسی که همیشه مهمان ویژه و افتخاریِ تمام کنگره‌ها و جشنواره‌های فوتبالی فیفاست و از باشگاهی مثل اورتون پیشنهاد همکاری دریافت می‌کند، نباید در ایران اینقدر کم‌لطفی و بی‌احترامی ببیند که قید فوتبال را بزند و خودش را با کار و زندگی‌اش سرگرم کند. او علی دایی است و فقط خود اوست که می‌تواند علی دایی‌های دیگری را کشف کند و بسازد و تحویل فوتبال ایران بدهد. فوتبال ایران را از نعمتی مثل دایی محروم نکنید.
