سلام تهران؛ تداوم گرته‌برداری از برنامه‌های صبحگاهی
روزنامه هفت صبح، گروه تلویزیون | «سلام تهران» تازه‌ترین برنامه صبحگاهی تلویزیون است که از پخش دور تازه آن مدت زیادی نمی‌گذرد. این برنامه دنبال بیان حرف‌هایی است تا تمرکزها را به سمت خود بکشاند و به اصطلاح سری توی سرها پیدا کند. این ویژگی برای یک برنامه وقتی خوب است که پشت هر تصمیم آن، ایده‌ای نو و حساب شده قرار داشته باشد.
سازندگان «سلام تهران» سعی کرده‌اند به این اصل پایبند باشند؛ ایراد جایی است که ساختار کلی برنامه آنها یادآور فصل اول «سلام صبح بخیر» است. این برنامه دو سال پیش روی آنتن بود و فضایی متفاوت در برنامه‌سازی صبحگاهی ایجاد کرد. خیلی زود هم دیگر برنامه‌های صبح سیما دنباله‌رو آن شدند.
*** مورد اول| سلام تهران
آنچه برنامه «سلام تهران» فصل اول «سلام صبح بخیر» را یادآور می‌شود، چند نکته است. علاوه بر مجری (قدسیه صالحی)، چینش موضوعات هم به آن برنامه تنه می‌زند. سازندگان «سلام تهران» چند ایده تازه رو کرده‌اند؛ مثل بخش نمایشی اما مصاف‌شان با اتفاقات همانی است که پیشتر دیدیم. در «سلام صبح بخیر» در کنار مسائل سرگرم کننده، واکنش به اتفاق‌های روز محور برنامه بود و حالا «سلام تهران» نیز چنین می‌کند.
تازه‌ترین مورد روز گذشته رقم خود که رضا مهدوی کارشناس میز موسیقی «سلام صبح بخیر» به جمع کارشناسان «سلام تهران» اضافه شد. نکته دیگر اینکه بخش ورزشی برنامه‌های صبح تلویزیون تا پیش از «سلام صبح بخیر» معدود بود. بیشتر به مرور خبرها، گلچین مسابقات و … می‌گذشت اما این برنامه جایی ثابت به ورزش داد. هر روز یک بازیکن یا مسئول به برنامه می‌آمد و بحث‌هایی جدی و فان در می‌گرفت. این الگو مورد استفاده دیگر برنامه‌ها قرار گرفت و حال «صبح تهران» هم از آن تبعیت می‌کند. شبکه پنج تا سال پیش «یه روز تازه» را روی آنتن داشت اما نتیجه‌ای که باید از آن نگرفت. حالا سراغ الگوی جواب پس داده «سلام صبح بخیر» رفته است.
*** مورد دوم| صبح بخیر ایران
دو سال پیش وقتی «سلام صبح بخیر» جای خود را باز کرد، شبکه یک هم تصمیم به تغییر ساختار برنامه صبح خود گرفت. سری تازه «صبح بخیر ایران» با وام‌گیری از برنامه شبکه سه روی آنتن رفت که در آن بخش ورزشی جای ثابت داشت. پرداختن به اتفاقات روز هم تبدیل به عنصر ثابت برنامه شد. «صبح بخیر ایران» اما از این ظرفیت بهره نبرده و همچنان جزو برنامه‌های کم‌اثر صبحگاهی است.
*** مورد سوم| چاپ اول
شبکه خبر سال پیش تصمیم گرفت برنامه زنده صبحگاهی روانه آنتن کند. این برنامه با نام «چاپ اول» مشابهت محتوایی و ساختاری فراوانی به سری نخست «سلام صبح بخیر» دارد. چینش دکور و استفاده از رنگ‌های متنوع، اولین المانی است که این مشابهت را یادآور می‌شود. در «چاپ اول» هم واکنش به خبرها و اتفاقات وجود دارد و کارشناسان به تناوب در برنامه حاضر می‌شوند.
*** مورد چهارم| سلام صبح بخیر ۲
سال پیش فصل دوم «سلام صبح بخیر» با سر و شکلی جدید روی آنتن رفت. این بار تصمیم تیم جایگزین این بود تا به شکل جُنگ برنامه را تحویل مخاطب بدهند. نتیجه‌ای که به‌دست آمد اما به مذاق قاطبه بیننده‌ها خوش نیامد. با گذشت زمان «سلام صبح بخیر» به فرمول قبلی بازگشت اما به چند دلیل ناکام بوده است. دلیل اصلی را باید در عدم جسارت این برنامه جست‌و‌جو کرد که عمدتا سوژه و حرفی نو ندارد. تمرکز بیش از حد بر کنایه‌های مجریان، آفت برنامه‌های تلویزیونی و «سلام صبح بخیر» است.
این برنامه‌ها باید زمینه را به گونه‌ای فراهم کنند که کلیت برنامه تاثیرگذار باشد نه تکروی مجریان. با شرایطی که «سلام صبح بخیر» دارد، قافیه را به رقیب تازه نفس یعنی «سلام تهران» خواهد باخت. کما اینکه در همین مدت، برنامه شبکه دو یعنی «در انتهای الوند» بازتاب بیرونی بیشتری در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی داشته است. شبکه سه در رقابت صبحگاهی می‌توانست با اختلاف برنده باشد اما با این دست‌فرمان بازنده است.
*** مورد پنجم| داستان ناتمام کپی‌برداری
با مرور فوری شرایط برنامه‌ها حتما یک سوال در ذهن شما شکل می‌گیرد: کپی‌برداری برنامه‌ها از یکدیگر چه زمانی تمام می‌شود؟ چرا بعد از موفقیت یک برنامه همه می‌خواهند از آن دنباله‌روی کنند؟ نمونه‌اش «ماه‌عسل» که محبوب شد و بعد از آن شعبه‌های متعددی از آن در شبکه‌ها به‌وجود آمد. برنامه صبحگاهی باید امضای پررنگ خود را داشته باشند وگرنه با تغییر دکور و رفتن سراغ چند ایده محدود، تفاوت به‌دست نمی‌آید. طبعا ساخت برنامه صبح به دلیل حجم و سنگینی کار نیازمند تبحر و اندیشه‌های نو است. عجالتا برنامه‌های فعلی شبکه‌ها فاقد ویژگی‌هایی منحصر به‌فرد هستند و این آفتی است بزرگ.
