سریال موچین در جذب مخاطب موفق می‌شود؟
روزنامه هفت صبح، مرجان فاطمی | «موچین» به کارگردانی حسین تبریزی، اولین سریال شبکه نمایش خانگی است که مجوزش را از صداوسیما دریافت کرده است؛ یک سریال کمدی فاقد جذابیت که حتی اگر از تلویزیون هم روی آنتن می‌رفت، بعید بود بتواند مخاطبان زیادی برای خودش دست‌وپا کند. تا به حال سه‌قسمت از این سریال توزیع شده اما از همین سه‌قسمت هم می‌توان به کیفیت پایین آن پی برد.
«موچین»، هیچ‌کدام از موارد شبه منشوری سایر سریال‌های شبکه خانگی را ندارد. هم به‌لحاظ سوژه و هم به‌لحاظ انتخاب بازیگران و پوشش و آرایش آنها اثری کاملا مطابق میل تلویزیون است اما آیا واقعا می‌شود انتظار داشت مخاطبان بابت خرید چنین سریالی پول بپردازند و آن را تماشا کنند؟
*** بدون هیچ مورد منشوری
دوهفته پیش، زمانی که بحث اعطای مجوز به سریال‌های شبکه نمایش خانگی توسط صداوسیما داغ بود، بررسی کردیم که سریال‌های شبکه خانگی در صورتی که بخواهند از تلویزیون پروانه نمایش بگیرند با چه حذفیاتی روبه‌رو خواهند بود. آن زمان نتیجه گرفتیم که خط قرمزهای این سریال‌ها چه از نظر انتخاب بازیگران و پوشش آنها و چه به لحاظ سوژه و شیوه پرداخت، به حدی بالاست که امکان گرفتن مجوز از تلویزیون را نخواهند داشت. پیش‌بینی کردیم سریالی که بخواهد طبق معیارهای تلویزیون ساخته شود و از این رسانه مجوز بگیرد، با سریال‌های تلویزیونی فرقی نخواهد داشت و توزیع آن در شبکه نمایش خانگی، اشتباه است. «موچین»، اولین نمونه از همین سریال‌هاست.
*** تکراری بدون موقعیت جذاب
خبر خوب اینکه در سریال «موچین» خبری از خیانت، عشق ممنوعه، پدیده ترنس، مواد مخدر، مشروبات الکلی، خانه‌های لوکس و لاکچری و شوگرددی و شوگرمامی و…. نیست اما از اینجا به بعد برایتان خبرهای بد داریم: داستان درباره دو خواهر دوقلو است که کنار یک پدر سخت‌گیر زندگی می‌کنند و در یک اداره دولتی مشغول به کار هستند.
یکی از خواهرها به نام سیما به پسری که از قضا او هم برادری دوقلو دارد، علاقه‌مند شده اما از آنجایی که خواهر دیگر یعنی مینا، یکی‌دو دقیقه زودتر از او به دنیا آمده، پدرش اجازه ازدواج به او نمی‌دهد و معتقد است اول باید مینا ازدواج کند و بعد نوبت به سیما برسد. مینا، زشت و بداخلاق است و کسی حاضر به ازدواج با او نمی‌شود. حالا فرزاد که نامزد سیماست تصمیم می‌گیرد به‌همراه برادرش فرزین دنبال کار بگردد تا بتواند پدر سیما را متقاعد کند و… داستان در نقطه شروع همین اندازه ساده و دم دستی است.
بخش مهمی از قسمت اول به این مسئله اختصاص دارد که فرزاد به دیدن نامزدش می‌رود و فرزین، کشیک می‌کشد تا پدر سیما نیاید و آنها را نبیند. سریال پر از موقعیت‌های ساده، کمدی سطحی، گره‌افکنی‌های بسیار معمولی و موقعیت‌های تکراری است؛ موقعیت‌هایی مثل تغییر قیافه دوبرادر برای پیدا کردن کار در یک اداره دولتی را بارها دیده‌ایم. آنها کت‌وشلوار می‌پوشند و خودشان را مذهبی نشان می‌دهند تا کار را به‌دست بیاورند اما مدام سوتی می‌دهند و ….
*** درست به شیوه تلویزیون
بازیگران سریال «موچین» از میان بازیگران سریال‌های کمدی تلویزیونی انتخاب شده‌اند. حمید لولایی، علی صادقی، امیر نوری، عباس جمشیدی‌فر، پوریا پورسرخ، رابعه اسکویی، مرجانه گلچین و مهران رجبی، در این سریال هم مشابه سریال‌های تلویزیونی ظاهر شده‌اند. حتی جنس کمدی این سریال و شوخی‌ها از شوخی‌های سریالی مثل «آخر خط» که این شب‌ها از شبکه سه پخش می‌شود هم پاستوریزه‌تر است. نه از کمدی موقعیت قوی در سریال خبری هست و نه طنز کلامی و شوخی جذابی وجود دارد که لحظه‌ای مخاطب را به خنده وادارد.
*** نفع دوجانبه
حسین تبریزی، کارگردان «موچین» گفته هدفش این بوده که سریالی برای این شرایط جامعه که مردم به طنز و روحیه شاد نیاز دارند، بسازد. تا اینجا که چندان به هدفش نزدیک نشده اما طبیعی است که برای این سریال، شبکه نمایش خانگی، گزینه بهتری نسبت به تلویزیون بوده است. چون گرفتن مجوز برای ساخت سریال در شبکه نمایش خانگی از تلویزیون راحت‌تر است. از طرف دیگر تهیه‌کننده با ساخت این سریال برای شبکه خانگی، دو موقعیت برای درآمدزایی دارد.
اول سریالش را در شبکه خانگی می‌فروشد و دوم به تلویزیون. البته در این بین تلویزیون هم برنده این ماجراست. طبیعتا اگر می‌خواست سریالی با این مختصات تهیه کند، حداقل باید چندمیلیارد تومان بیشتر از حالا که می‌تواند سریال را حاضر و آماده بخرد، خرج می‌کرد اما حالا با یک قیمت مناسب، صاحب یک سریال ۱۸قسمتی شده است و بعدها می‌تواند آن را روی آنتن ببرد
