رنج و گنج به روایت بهنوش طباطبایی
احمد رنجبر | «رنج و گنج»؛ این موجزترین توصیفی است که می توان درباره بهنوش طباطبایی بکار برد. او بعد از چهره شدن در تلویزیون، از سر گذراندن تجربیات متعدد تئاتری و حضور در فیلم های گیشه پسند می توانست تبدیل به بازیگری پرکار شود. طباطبایی اما مسیری برعکس انتخاب کرد؛ چند سال بی کار ماند و بعد از مدت ها «نه» گفتن با چند نقش خوب مسیرش را ادامه داد. «سیانور» و شخصیت پر پیچ و خم لیلا زمردیان تولد تازه اش در سینما بود. با این حال پس از آن بار دیگر سنت گزیده کاری را پی گرفت تا این که نقش سیما در «ماجرای نیمروز؛رد خون» به او پیشنهاد داده شد.
سیما در ظاهر لیلا است اما وقتی شخصیت شکافته شود، می توان پی به تفاوت های ماهوی شان برد. لیلا در سازمان مجاهدین خلق ایران (گروهک منافقین) پای عقیده اش می ماند و حتی مسیر خود از همسر (مجید شیرف واقفی) را جدا می کند. سیما اما پا در راهی گذاشته که بزودی می داند، رو به تباهی است. وانگهی، سیما مجبور است به دور از اطلاع خانواده، در اردوگاه اشرف گذران زندگی کند؛ چشم از همسر بپوشاند و تن به ازدواج سازمانی دهد … .
همه ما قصه های جور واجوری از اردوگاه اشرف و سلوک گروهک منافقین شنیده ایم. حالا سیما تجسم عینی یکی از این حکایت ها است. طباطبایی می داند برای جان بخشیدن به شخصیت چاره ای ندارد جز این که تبدیل به یکی از آن زنان شود. پس برای رسیدن به هدف، نه چهره زیبا کارکرد دارد و نه بازی اغراق شده. بازیگر، ماموریتی سخت در پیش داشته است که در نهایت آن را با موفقیت به پایان می برد.
سیما زنی است که درونش را بیش از بیرونش می بینیم: سرخورده از همکاری با رجوی؛ دو دل میان ماندن و رفتن؛ شرمشار از همسر و برادر…. این هنر بهنوش طباطبایی است که سیما را بی کم و کاست و کاملا «عینی» به ما نشان می دهد. او برای ترسیم شک و تردید سیما به داد و فریاد متوسل نمی شود ، بلکه در فضای پرفریاد فیلم ، از چهره اش مدد می گیرد و دورن آشفته سیما را بر صورت نمایان می سازد. حتی دیالوگ های شخصیت معدود است و آن چه به کمکش آمده، توان بازیگر است. بازیگری که حالا در دوران پختگی بسر می برد و می داند بدون جلوه گری می توان یک شخصیت پیچیده را تمام قد برابر مخاطب قرار داد.
