رصدخانه| نوبت لیلی و اعتراف تلخ حاجی‌عبداللهی
روزنامه هفت صبح | صرفه جویی روز : کیف‌های جایزه جوکر در عصر جدید | بعد از حضور شرکت کننده‌های رئالیتی شو «جوکر» در برنامه عیدانه « عصر جدید»، احسان علیخانی از کیف‌های جایزه «جوکر» هم در برنامه عصر جدید استفاده کرد تا به این شکل در هزینه‌هایش صرفه جویی کند. در برنامه «جوکر» هر شرکت کننده‌ای که وارد برنامه می‌شود، کیف سامسونتی نقره‌ای رنگ تحویل می‌گیرد که جایزه‌اش داخل آن است.
شرکت کننده‌هایی که با کارت قرمز روبه رو می‌شوند این کیف‌ها را تحویل می دهند ودر نهایت آنها به نفر برگزیده می‌رسند. حالا احسان علیخانی که به شکل همزمان تهیه کننده و کارگردان این رئالیتی شو و برنامه «عصر جدید» است، این کیف‌ها را وارد برنامه عصر جدید کرده است. در آیتم تبلیغاتی که در حد فاصل اجراها پخش می‌شود، این کیف‌ها کنار دست ایمان قیاسی و جلوی ال ای دی نصب شده روی دیوار دیده می‌شوند.
فاجعه روز : اعتراف تلخ بازیگر خوشنام | سریال «خوشنام» به کارگردانی علیرضا نجف‌زاده به‌عنوان سریال مناسبتی ماه رمضان روی آنتن شبکه یک رفته است. سریالی که بعد از پخش ۱۵ قسمت هنوز تکلیف مخاطب را با خودش روشن نکرده که اثری کمدی است یا جدی. البته که خود عوامل هم تکلیف‌شان با سریال مشخص نیست.
هومن حاجی‌عبداللهی با صراحت می‌گوید «خوشنام» کمدی نیست، اما کارگردان به کمدی بودن اثرش اذعان دارد. سرنخ این بلاتکلیفی را باید در متن صحبت‌های عباس جمشیدی‌فر پیدا کرد. او در بخشی از گفت‌وگویش با خبرآنلاین به صراحت اعلام کرده که بیش از ۷۰درصد دیالوگ‌های سریال فی‌البداهه و سر صحنه خلق شده‌اند. وقتی سریالی این حجم از دیالوگ‌هایش به شکل بداهه خلق شده باشد، مشخص است که فیلمنامه منسجم و کاملی نداشته است.
ناامید کننده روز : نوبت لیلی گام دوم را هم سست برداشت | هفته پیش قسمت اول سریال خانگی نوبت لیلی به عنوان نسخه پایلوت (آزمایشی) منتشر شد. زمان بالای سریال و برخی مفاهیم انتزاعی را می‌شد به حساب طرح موضوع قسمت یک گذاشت. در قسمت دوم زمان سریال کمتر از ۵۰ دقیقه است اما موضوع آن ظرفیت کامل برای پس زدن مخاطب را داراست.
کارگردان سعی کرده با ترکیب مفاهیمی چون شناخت جهان هستی و عالم ماورا و نیز لزوم بازگشت به اصالت‌ها، حرفش را در قالب یک اثر نمایشی بزند. این تلاش اما به بار ننشسته و سریال تا اینجا ناکام بوده است. ساختار سریال برای مخاطب خاص آثاری از جمله فیلم‌های شیامالان ، سریال نماد گمشده و … را یادآور می‌شود. محتوای آن هم فاقد حرفی تازه در باب هستی شناسی است. بدتر این که زبان سریال ثقیل است و مخاطبِ غیر مطلع، پی به نشانه‌ها نمی‌برد و نمی‌تواند درکی از مفهوم مطرح شده داشته باشد.
