در بزرگترین ساختمان جهان چه می‌گذرد؟
برای ساختن ناوگانی از هواپیما‌های غول‌آسا، نیازمند ساختمانی به همان ابعاد هستید. کارخانۀ بویینگ اورت، که برای ساختن ۷۴۷ مشهور ساخته شده، بزرگترین سازۀ محصور جهان است.
به گزارش فرادید به نقل از بی‌بی‌سی، وقتی که کار شما ساختن برخی از بزرگترین هواپیما‌های جهان باشد، به یک ساختمان خیلی بزرگ نیز احتیاج پیدا می‌کنید.
وقتی بویینگ تصمیم به ساخت ۷۴۷ کرد، هواپیمایی که به خاطر بزرگیش به جامبو جت مشهور شده، بایستی که کارخانه‌ای می‌ساختند که بزرگیش برای ساخت همزمان چند هواپیما از این نوع کفایت کند.
اگر تا به حال یک ۷۴۷ را از نزدیک دیده باشید، می‌دانید که این هواپیمای بویینگ چقدر غول‌آسا است؛ بنابراین تعجبی ندارد که کارخانه‌ای که این هواپیما در آن تولید می‌شود نیز بسیار بزرگ باشد.
اما چقدر بزرگ؟ آنقدر که بزرگترین ساختمان محصور جهان باشد.
بویینگ کار ساخت کارخانۀ اورت را در سال ۱۹۶۷، زمانی که پروژۀ ۷۴۷ داشت روی روال می‌افتاد، شروع کرد. بیل آلن، رییس کاریزماتیک بویینگ، دریافته بود که شرکتش بخواهد هواپیمایی با ظرفیت ۴۰۰ نفر بسازد، نیازمند فضای بسیار بزرگی است. آن‌ها منطقه‌‍ای مشجر را در ۳۵ کیلومتری شمال سیاتل در نزدیکی فرودگاهی که در جنگ جهانی دوم مورد استفاده بوده، انتخاب کردند.در مقاله‌ای در دیلی هرالد، روزنامۀ محلی اورت، به چاپ رسید، گفته شده بود که این فرودگاه بسیار دور افتاده است. به گفتۀ جو ساتر، مهندسی که مغز متفکر پروژۀ ۷۴۷ بود، آن محل فقط دسترسی جاده‌ای محدودی به نزدیکترین بزرگراه داشت و خبری از خط آهن نبود. در جنگل‌های اطراف خرس‌ها پرسه می‌زدند.
بویینگ همزمان با ساخت نمونۀ اولیۀ بزرگترین هواپیمای مسافربری جهان، باید کارخانه‌ای که قرار بود در آن تولید شوند را می‌ساخت.
امروزه، کارخانۀ اورت به لحاظ حجم هیچ رقیبی در میان ساختمان‌های جهان ندارد. در کتاب رکورد‌های گینس آمده است، که این ساختمان حجمی معادل ۱۳.۳ میلیون متر مکعب را اشغال می‌کند.
دیوید ریس، که تور‌های بازدید از کارخانۀ اورت را هدایت می‌کند، می‌گوید: "شما می‌توانید ۱۳ استادیوم ومبلی را در فضایی با حجم کارخانۀ ما جا دهید. "
کارخانۀ اورت همچنان تعدادی هواپیمای باربری ۷۴۷ تولید می‌کند، اما امروزه بیشتر تمرکز آن صرف ساخت مدل‌های ۷۶۷، ۷۷۷ و ۷۸۷ می‌شود که کوچکتر هستند. برای ساختن این ناوگان به فضای زیادی نیاز است. ساختمان اصلی اورت، ۳۹ هکتار مساحت دارد که بیش از ۳۰ برابر میدان ترافالگار لندن است.
در هر شیفت تا ۱۰۰۰۰ کارگر اینجا کار می‌کنند، و هر روز سه شیفت است. در طول ۲۴ ساعت، این کارخانه میزبان جمعیتی برابر شهر‌های کوچک است.
ریس ۳۸ سال برای بویینگ کار کرده و ۱۱ سال است که کارش مسئولیت تور‌های بازدید از کارخانه است. اما می‌گوید که همچنین اولین حسی که در مواجهۀ اول با کارخانه به او دست داد را به خاطر دارد. او می‌گوید: "اولین بار بسیار مسحور کننده بود؛ و باید بگویم که هر روز همینطور بوده است. اینجا به صورت مستمر تغییر می‌کند. هر روز چیزی جدید در اینجا می‌بینید. "
کارخانۀ اورت آنقدر بزرگ است، که برای کم کردن زمان تردد از آن، ۱۳۰۰ دوچرخه در آن به کار گرفته شده است. برای خودش آتش‌نشانی و خدمات پزشکی و تعدادی کافه و رستوران دارد که هزاران کارگر را غذا می‌دهند. در بالا سر، چندین جرثقیل دیده می‌شوند که از آن‌ها برای جابه‌جایی قطعات سنگین‌تر هواپیما استفاده می‌شود. ریس می‌گوید که اپراتور این جرثقیل‌ها از ماهرترین‌ها هستند و در میان کارگران کارخانه جزو گیرندگان بیشترین حقوق‌ها هستند.
برای کار در این کارخانه، یا حتی فقط بازدید از آن، چند قانون را باید رعایت کنید. ریس می‌گوید: "باید کفش مناسب پوشیده شود، بنابراین خبری از صندل و کفش‌های پاشنه بلند برای خانم‌ها نیست. هر چیزی که ممکن است منجر به زمین خوردن یا آسیب رسیدن به پای شما شود؛ و شما در تمام مدت در کارخانه ملزم به استفاده از عینک ایمنی هستید. همیشه. ما این مشکل را با بعضی از بازدیدکنندگان داریم که میگویند من عینک مطالعه می‌زنم، کافیست، ولی نه کافی نیست. "
این کارخانه چند مشخصۀ غافلگیرکننده نیز دارد. اگرچه تهویه دارد، اما خبری از ایرکاندیشنر نیست. ریس می‌گوید، در تابستان، اگر هوا خیلی گرم شود، در‌های عظیم را باز می‌کنند تا نسیم در کارخانه جریان پیدا کند. در زمستان، تاثیر بیش از یک میلیون لامپ، میزان زیاد تجهیزات برقی و حدود ۱۰۰۰۰ انسان، به متعادل شدن دما کمک می‌کند. ریس می‌گوید: "من فقط باید یک سوییشرت یا یک کت سبک بپوشم و همین کافیست. "
ریس می‌گوید که روز‌های کارخانه، شلوغی و خلوتی دارد، و در طول روز کار‌های مختلفی در کارخانه انجام می‌شود. او می‌گوید: "شیفت دوم زمانی است که فعالیت جرثقیل‌ها بیشتر می‌شود، چرا که افراد کمتری در کارخانه هستند. وقتی که یک هواپیمای کامل شده را از کارخانه خارج می‌کنیم، از طریق بزرگراه به یک فرودگاه در این نزدیکی برده می‌شود، و برای اینکه راننده‌ها خیلی شگفت‌زده نشوند، این کار را نیمه‌شب‌ها انجام می‌دهیم. "
