درباره حواشی کنسرت اخیر امیر تتلو
روزنامه هفت صبح، بهنام مظاهری | بیایید روراست باشیم، کنسرت تتلو در استانبول یک افتضاح محض بود. روزبه‌روز هم که می‌گذرد ابعاد تازه‌اش نشان از یک وضعیت ناهنجار دارد. صندلی‌های کثیف و سیگار سوخته، دعواهای طرفداران در سالن و از همه مهمتر خوانندهای که نهایتا مجبور می‌شود جای اینکه چند ساعت قبل اجرایش اعصاب و روان آرامی‌داشته باشد بلند شود از روی استیج مثل ناظم‌ها به یکی بگوید سیگار نکش، به یکی بگوید دعوا راه نینداز و آخر سر هم خودش از کوره در برود و فحش و فحش و فحش.
مسلما این مقوله به همه مخاطبین یک خواننده مربوط نمی‌شود اما رفتار همان بخشی هم که باعث و بانی این اتفاقات می‌شود بسیار بسیار عجیب است. شما اینجا در کنسرت‌ها نهایتا بعد از اجرا چند چیپس جا مانده و آدامسی که پشت صندلی چسبیده شده پیدا می‌کنید. عکس‌ها و فیلم‌های قبل و بعد سالن اجرای تتلو بیشتر یک وضعیت آشفته جنگی را نشان می‌دهد. واقعا هم کسی نیست سوال بپرسد ما داریم آنجا با نام ایران چه می‌کنیم؟
هر بار هم بازار شایعات قبل و بعد از اجرای تتلو داغ می‌شود. مثلا بالا رفتن قیمت لیر به دلیل کنسرت تتلو! کسی هم نیست بگوید چهار تا صرافی به دلیل تعطیلات عید فطر و ایضا کنسرت تتلو تصمیم می‌گیرند به چهار نفر لیر گران‌تر بفروشند. اساسا لیر ترکیه برای کنسرت هیچ خوانندهای تکان نمی‌خورد، خیالتان راحت.
پرفروش‌ترین کنسرت تاریخ و پر جمعیت‌ترین کنسرت تمام اعصار موسیقی هم در آخر تیتر می‌کنند که فلان است و بیسار. یک نفر آمده قبل از اجرا در بلندگوی سالن رکوردهای تتلو را اعلام می‌کند. انگار رینگ کشتی کج باشد. می‌گوید پرهزینه‌ترین ویدئو کلیپ تاریخ موسیقی ایران را تتلو ساخته. همین جا خود تتلو از بک استیج می‌آید و می‌گوید:
«چرا دروغ می‌گویی؟ ۲۰ هزار دلار بیشتر هزینه‌اش نشد.» اما واقعیت این است که حداقل پرمخاطب‌ترین کنسرت پاپ ایرانی کنسرت محسن یگانه در سالن مایکروسافت در آمریکا بوده و اتفاقا یکی از کم هزینه‌ترین موزیک ویدئوهای فارسی هم متعلق به محسن یگانه بوده که در عوض به پربیننده‌ترین موزیک ویدئوی ایرانی روی یوتیوب تبدیل شد.
کارگردان موزیک ویدئوی یگانه در یکی از گفت‌وگوهای مربوط به سال‌های گذشته‌ام رسما گفت برای موزیک ویدئوی یگانه یک دستمزد شخصی داشته اما جز اجاره یک کرین و چند دوربین برای یک روز هیچ هزینه دیگری نداشته. ماجرا هم این نیست که بخواهیم دو خواننده را روبه‌روی هم قرار دهیم و برتری کسی را ثابت کنیم. اما بالاخره یک جایی باید مقابل این همه شایعه پراکنی و بت سازی‌های فضای مجازی که حتی تاکید می‌کنم حتی خود خواننده شاید در آن نقشی نداشته باشد ایستاد.
مثلا این که باید گفت خوانندهای مثل تتلو اگر سالن ۳۵۰۰ نفره پر می‌کند دلیلش این است که تعداد اجراهایش کم است. فقط استانبول، آن هم در فواصل زمانی بلند مدت. حالا شما حساب کنید اینجا سیروان خسروی سالی چند اجرا در تهران و کلا شهرهای دیگر می‌گذارد؟ همه‌شان هم سلد اوت می‌شود.
خود تتلو در کانال تلگرامش به صورت غیرمستقیم اشاره می‌کند و می‌گوید چون تعداد کنسرت‌هایش به اندازه خواننده‌های داخلی نیست بلیت گران‌تر می‌فروشد و پول بیشتری هم از سرمایه‌گذار به عنوان دستمزد می‌گیرد. الان برای مثال چند وقت دیگر اولین کنسرت آرمین زارعی که او هم مثل تتلو سال‌ها دنبال مجوز دوید و نهایتا هم موفق شد، برگزار می‌شود.
از همین لحظه حداقل یک سایت بلیت فروشی برای کنسرت آرمین کامینگ سون گذاشته. مطمئن باشید اگر کنسرت برگزار شود تعداد زیادی تمدید پشتش می‌خورد و عملا می‌ترکاند اما اگر او هم برای یکی دو سال با ریتم ثابت و نزدیک به هم در شهرهای مختلف کنسرت بگذارد دیگر بعد از مدتی اجراهایش به بمب خبری تبدیل نمی‌شود.
اصلا چرا راه دور برویم. فرض کنید محسن چاوشی بگوید اولین اجرایم را در استانبول می‌گذارم. خواهید دید چه غوغایی به پا خواهد شد. یا مثلا شما فکر می‌کنید همایون شجریان هرجای جهان اجرا بگذارد کم می‌فروشد؟ طرفدار دو آتشه هر خوانندهای هم که هستیم باشیم. باید قبول کنیم دیگران هم هستند، دیگران هم رکورد دارند و دیگران هم برای کارشان زحمت می‌کشند.
