درباره ژان پل بلموندو؛ خوششانس خوشچهره فرانسوی
روزنامه هفت صبح | سینمای فرانسه هرچقدر معدن بازیگران استثنایی زن بوده، در عرصه بازیگران مرد توفیقی نداشته. از همان سینمای دهه سی فرانسه، هرگز نفهمیدم دلیل شهرت و اعتبار ژان گابن چیست. او در بسیاری از فیلمهایش علنا بد بازی میکند. واکنشهایش و حرکات چهرهاش بهخصوص وقتی که میخواهد خود را هیجانزده نشان دهد، غلط هستند. بعدها دوستی به من گفت که گابن بهنوعی چهره ملی سینمای فرانسه است، بهخاطر واکنشهایش به آلمانیها هنگام تصرف فرانسه در جنگ دوم جهانی.
ایو مونتان و میشل شوالیه هم عموما بازیهایشان ضعیف و بدون رعایت راکورد است. آلن دلون چهره فریبندهای دارد ولی بهترین لحظات بازی او دقیقا مربوط به صحنههایی است که بازی نمیکند. در واقع هیچکاری نمیکند و با این تمهید خودش را با شیوه غلوآمیز بازیگران مرد فرانسوی جدا میسازد. سرژ رژیانی و ژان لویی ترنتینیان هم از این ماجرا جدا نیستند. خب با توجه به درگذشت ژان پل بلموندو الان خودتان را آماده ساختهاید که بگویم در این میان بلموندو یک استثنا بود! اما نه! بلموندو هم بازیگر بزرگی نبود.
او این شانس را داشت که همزمان با موج نوی سینمای فرانسه بال و پر بگیرد. در دهه شصت و بتواند در فیلمهای کارگردانان جوان فرانسوی که در آرزوی بازآفرینی جادوی سینمای کلاسیک آمریکا آن هم به روش خود بودند جلوهگر بشود. و به این ترتیب او بازیگر فیلمهای بزرگی شد. از نفسافتاده، پی یروی دیوانه، لئون مورن کشیش، کلاه؛ پری میسیسیپی و… اما در نگاه دوباره به این فیلمها متوجه مهارت ژان لوک گدار و ژان پی یر ملویل در ترسیم پرترهای جذاب از این بازیگر خوششانس فرانسوی میشویم .
بلموندو دیروز در هشتاد و هشت سالگی درگذشت با چهرهای که یادآور برخی از شاهکارهای تکرارنشدنی تاریخ سینمای جهان هستند. آن هم بدون آنکه خودش بازیگر بزرگی باشد.راستی آن بازیگر فرانسوی که حسابش از بقیه ستارهها جداست میشل پیکولی است. تنها بازیگر مرد بزرگ تاریخ سینمای فرانسه.