درباره همه مدیران پرسپولیس بعد از انقلاب
روزنامه هفت صبح،مصطفی آرانی | مهم‌ترین تحولات این روزهای پرسپولیس، تغییرات در مدیریت این تیم است. ایرج عرب، مدیرعامل قبلی رفته و محمد‌حسن انصاری‌فرد، برای بار دوم مدیرعامل تیم پرسپولیس شده است. در این شرایط او را باید سی‌امین مدیرعامل این تیم بدانیم. به این بهانه بد نیست که ببینیم روند مدیریتی این تیم از ابتدای انقلاب تا به حال چطور بوده است؟
*** دوران سورتمه (۵ مدیر)
از ابتدای انقلاب تا سال ۱۳۶۵، این علی پروین است که تیم را به طور عمده در بنگاهش، اتوسورتمه در میدان هفت تیر تهران اداره می‌کند. به طور جزیی باید گفت این دوره خود به دو دوره چهار ساله تقسیم می‌شود. در دوره چهار ساله اول، پنج نفر یعنی فیروز امینیان، حیدر بوستانی، اکبر دیانی، محمدرضا رضاییان و محمد علی دقت‌پور مدیر این تیم شدند اما هم دوره این افراد مستعجل بود و هم اینکه عملا اختیار زیادی نداشتند.
این افراد البته به جز محمد دادکان، چندان مشهور هم نبودند کما اینکه نشانی از آنها در اینترنت بزرگ نیست یا به قول ابراهیم افشار، ورزشی‌نویس معروف و قدیمی که ستون‌نویس خود ما هم هست مردانی هستند که «حتی موتور جستجوگر گوگل هم در یافتن نام و نشانی از آنها روسیاه می‌ماند.» در دوره چهار ساله دوم، آن طور که سایت ورزش سه در یک گزارش نوشته: «در سال‌های ۶۱ و ۶۵ سازمان مدیر دیگری را معرفی نکرد و تیم را عملا پروین و دوستانش مثل احمد یوسفی، سعید ترابی، حسین محمدی و برخی از هواداران مثل هاشم قاسمی اداره می‌کردند.»
*** دوره بنیاد (۳ مدیرعامل)
از سال ۱۳۶۵ بنیاد مستضعفان به عنوان مالک پرسپولیسی شناخته می‌شود که قبل از انقلاب یکی از اموال علی عبده بود. نخستین مدیر در این دوره عباس وکیل بود. وکیل، در آن دوره مدیر تفریحات سالم بنیاد مستضعفان بود. او از نظر ورزشی صاحب افتخارات بزرگی در پرسپولیس شد . از نظر مدیریتی، دارای حواشی بود و مهم‌ترین حاشیه هم تلاش او، برای تغییر نام پرسپولیس بود. او پیشنهاد تغییر نام باشگاه به آزادی را داد اما این موضوع پذیرفته نشد و در نهایت، نام باشگاه به پیروزی تبدیل شد.
البته دوره وکیل حواشی ورزشی هم داشت که مهم‌ترینش باخت این تیم در آسیا مقابل محمدان بنگلادش (تیمی به مربی‌گری ناصر حجازی) بود؛ بعد از استعفای وکیل در سال ۶۷، محمدحسین اسلامی مدت دیگری تا سال ۶۸، یعنی تا وقتی بنیاد، بعد از آغاز مدیریت رفیقدوست در این نهاد و بی‌میلی او به تیمداری، پرسپولیس را رسما به سازمان پس داد. مدیریت اسمی مجموعه را عهده دار بود، وقتی در سال ۶۸ تیم به سازمان عودت شد، از طرف سازمان کاظم رحیمی، سرپرست موقت سرخپوشان شد که مدیریت او هم اسمی بود.
*** دوره امیرعابدینی
پرسپولیس در دوره سوم مالکیتی و مدیریتی مشترکا به سازمان تربیت بدنی و وزارت صنایع و معادن رسید. نخستین مدیرعامل در این دوره، عباس انصاری‌فرد بود. برادر همین محمدحسین انصاری‌فرد. او قبلا مسئول دفتر امور مشترک فدراسیون‌ها بود و گفته می‌شود همچنین کارمند بنیاد مستضعفان هم بوده یا دست کم در این نهاد نفوذ داشته است.
مهم‌ترین وزیر در این دوره اما امیر عابدینی بود. او به عنوان نماینده وزارت معادن و فلزات متولی پرسپولیس شد و به لطف امکانات مالی و اجرایی خوب وزارتخانه که تا سال ۱۳۷۶ به تیم تزریق می‌شد، مسئولیت را عهده دار بود که بیشترین میزان تصدی‌گری بعد از علی عبده، مالک و مدیر تیم قبل از انقلاب بود. عابدینی البته عالی‌رتبه‌ترین مدیر پرسپولیس هم بود .
*** دوران بی‌ثباتی (۳ مدیرعامل)
از سال ۱۳۷۶ و با آغاز دوران خاتمی، وزارتخانه که حالا دیگر وزیری به نام محلوجی نداشت، تمایلش برای تیمداری را از دست داده بود و تیم را می‌خواست پس بدهد. در این زمان به خاطر مسایل سهامی و مالکیتی و تشکیل دو شرکت مختلف، یک دوره بی‌ثباتی در تیم به وجود آمد و تا سال ۸۱، عباس انصاری‌فرد (دوره دوم مدیریتی)، علی پروین و علی میرزایی، به عنوان مدیر تیم منصوب شدند. اما نکته جالب توجه این است که در این دوره عملکرد پرسپولیس خوب بود و این تیم توانست ۷۷ و ۷۸ به طور متوالی قهرمان شود و بعد از نایب قهرمانی در فصل ۷۹، دوباره جام قهرمانی را در فصل ۸۰ بالای سر ببرد.
*** دوران افول چهارده ساله (۱۴ مدیرعامل)
بعد از اینکه به حکم دادگاه، تکلیف سهام مشخص و سازمان تربیت بدنی صاحب پرسپولیس شد، اکبر غمخوار، نخستین مدیرعامل پرسپولیس بود. او یکی از فرماندهان سابق سپاه پاسداران بود ولی عملکرد مثبتی در پرسپولیس نداشت . بعد از او حجت‌الله خطیب، مدیرکل با سابقه اداره کل تربیت‌بدنی استان تهران تا زمان روی کارآمدن دولت جدید یعنی دولت احمدی‌نژاد مدیریت پرسپولیس را به عهده داشت. اما دولت احمدی‌نژاد که از نظر پرسپولیسی‌ها دوران افت شدید آنها به حساب می‌آید با مدیریت محمد‌حسن انصاری‌فرد آغاز شد اما بعد از او، یکی از مدیران نزدیک احمدی‌نژاد یعنی حبیب کاشانی مدیرعامل پرسپولیس شد.
در حالی که عملکرد پرسپولیس با او موفق بود و تیم قهرمان شد (تنها قهرمانی در این چهارده سال)، علی آبادی، مدیر وقت سازمان تربیت بدنی با استعفای او موافقت کرد و داریوش مصطفوی را به جای او منصوب کرد. مصطفوی بازیکن پرسپولیس و یک مدیر فوتبالی بود که سابقه مدیریت در فدراسیون فوتبال داشت. بعد از او دو مدیرعامل سابق یعنی عباس انصاری فرد و حبیب کاشانی دوباره به باشگاه بازگشتند تا اینکه مدیر مشهور این دوره یعنی محمد رویانیان به عنوان مدیرعامل منصوب شد.
او پرسپولیس را بار دیگر پرستاره کرد اما بهترین مقامش نایب قهرمانی لیگ با علی دایی بود و بدهی‌های بسیار زیادی بعد از دوران او، برای پرسپولیس به بار آمد. بعد از دوران رویانیان، علی پروین، به عنوان مدیرعامل موقت به پرسپولیس بازگشت و بعد از یک سال، ظرف حدود دو سال پنج مدیرعامل در این تیم آمد و رفت (رحیمی، منتقمی، سیاسی، طاهری، نژاد فلاح) تا بتوانیم این دوره را بدترین دوره پرسپولیس در تمام تاریخ بدانیم.
*** دوران طلایی
دوران طلایی پرسپولیس در زمان مدیریت علی اکبر طاهری آغاز می‌شود. بعد از آمدن مدیران ورزشی مثل منتقمی و رحیمی و مدیران اقتصادی مثل سیاسی و طاهری، کار باز هم از خرداد ۱۳۹۴ تا آذر ۱۳۹۶ به طاهری سپرده می‌شود که بیش از هر چیز یک مدیر اقتصادی است و ماموریت قطع وابستگی تیم از دولت (سیاست کلی دولت روحانی برای دو تیم استقلال و پرسپولیس) را پیش می‌برد. او یک فصل تیم را به مقام دوم می‌رساند و فصل بعد قهرمان می‌کند اما اتفاقاتی مثل ماجرای ترانسفر طارمی رخ می‌دهد و او از این تیم می‌رود تا پای حمیدرضا گرشاسبی به پرسپولیس باز شود.
گرشاسبی یک عقبه کاملا ورزشی دارد و می‌تواند موفقیتی مثل هت‌تریک قهرمانی یا صعود پرسپولیس به فینال آسیا را بسازد اما در نهایت به خاطر قانون بازنشستگی مجبور به خداحافظی با پرسپولیس می‌شود تا اینکه نوبت به ایرج عرب برسد. او نیز سمت‌های مدیریتی در ورزش داشته اما همه مدیریتش در باشگاه تحت‌الشعاع رفتن برانکو قرار می‌گیرد و دست آخر سکان باشگاه را به دست مدیرعاملی می‌سپارد که با حذف بسیاری از مدیرهای موقت در این میانه، سی امین مدیر پرسپولیس از ابتدای انقلاب تا به حال است.
