توئیتبازی | معمای امید و شادی در تلویزیون
روزنامه هفت صبح | از روزی که ویدئوی بیژن بیرنگ منتشر شد شاهد واکنشهای متفاوتی هستیم. میدانید که این کارگردان دلخوریاش را از شرایط سریال سازی تلویزیون به زبان آورده و حتی گفته از اینکه با ساخت خانه سبز و دیگر آثار به مردم امید «واهی» داده، پشیمان است. بعد از انتشار این اظهارات، شاهد موضعگیریهای متفاوتی بودهایم؛ چه در فضای مجازی و چه در رسانههای رسمی. عدهای تلویزیون را بمباران کردهاند و میگویند از اساس در مسیر انحرافی است!
برخی نظر دیگری دارند و حرفشان این است که وظیفه تلویزیون دادن امید است. در این میان پای خندوانه هم وسط کشیده شده و رامبد جوان جواب داده. این تک و پاتکها در حالی رخ میدهد که تلویزیون در دورههای مختلف متهم بوده چرا فیلم و سریالهایش تا این حد تلخ است. حالا سوال این است که تلویزیون چه باید بکند؟ آینه تمام نمای اتفاقات تلخ و شیرین باشد؟ برنامههای شاد و امید بخش را تعطیل کند؟ همه برنامهها و سریالهایش بیتوجه به ناامیدیها، امید دهد؟
کامنتها
وحید سعیدی: تلویزیون هیچ وقت در این سال ها نتوانسته بین فضای جامعه و برنامه هایش توازن ایجاد کند. این رسانه به استثنای نوروز حتی در مناسبت های اعیاد و شادی نتوانسته اتفاق خاصی را رقم بزند. کلا این بلاتکلیفی و مشخص نبودن سیاست ها موجب شده تا از بیرون هرکاری که تلویزیون انجام بدهد خوب به نظر نیاید.
احمد رنجبر: حفظ تعادل و عدم پرهیز از افراط و تفریط وجاهت را به تلویزیون برمی گرداند. وقتی واقعیت ها بدون کم و کاست و ملاحظه کاری نشان داده شود، برنامه های شاد هم توجیه پذیر می شود. حمله ای که در این چند روز به تلویزیون شده، ناشی از عدم اعتماد است والا مخاطبی که در طول روز با هزاران خبر بد و اتفاق ناگوار روبهرو است، به برنامه ای برای لحظه ای آرامش و فرار از تلخی نیاز دارد.
مرجان فاطمی: ساخت برنامه حال خوب کن با برنامهای که با بالا و پایین پریدن و استفاده از لحنی الکی خوش، شادی تصنعی ترویج میکند و یک جورهایی شعور مخاطب را زیر سوال میبرد متفاوت است. درست است که «خانه سبز» در جاهایی شعاری به نظر میرسید اما در کل امید الکی نمیداد.