توئیتست| چرا غذای ما برند ما نیست؟
روزنامه هفت صبح، آرش غفاری | دوستان جان سلام. فرهنگ ملت‌ها نقش بسیار پررنگی در شناخته شدن آنها به عنوان مقصدی توریستی و درآمدزایی آن کشور از صنعت توریسم دارد. بسیاری از کشورها به آثار تاریخی، موزه‌ها، مناظر خود معروف هستند، برخی کشورها هم به غذای خود شناخته می‌شوند.کشور ما دچار فقر رویای مشترک است.ما تصویر بزرگ مشترک نداریم و این از جمله عواملی‌است که باعث گم شدن بخش هویت تاریخی ما نیز می‌گردد.اینکه ما با مجموعه بزرگی از عوامل تاریخی و فرهنگی، فصول متنوع و جاذبه‌های گردشگری، هنوز با خاویار و گربه و فرش شناخته می‌شویم از نکاتی‌ست که متولیان فرهنگ می‌بایست دقت بیشتری را به آن مبذول نمایند.از دوستانم پرسیدم بسیاری مثلا ایتالیا را به پیتزا و پاستا می‌شناسند، چرا غذای ما برند ما نیست؟ برخی جواب‌های منتخب را بخوانیم.
Babak radfar: کشور ما در چهار راه جغرافیا و تاریخ است.ما همواره در بحران زیسته‌ایم .در حالی که ایتالیا و باقی اروپا در صد سال اخیر یک بحران که جنگ جهانی باشد بیشتر نداشته‌اند باقی در ثبات بوده‌اند وثبات موجب اعتلای همه گونه فرهنگ است حتی فرهنگ آشپزی و گسترش آن و تبلیغ آن.
Yaldachi دختر کپل خان: یکی از مشکلات خود مردم هستند که اشراف کافی به غذاهای بومی ایران ندارن و خب هر گردشگری هم میاد بهش کباب معرفی میشه تا شناختن غذاهای بومی و البته فکر کنم تعدد غذاهای بومی هم حسنه هم دردسر. حسنه چون انتخاب زیاده دردسره چون روش نمیشه اتفاق‌نظر داشت که کدام غذا بهتره.
Abbas toloei eshlaghy: گردشگران عامل شهرت غذا و برند شدن آن می‌شوند. ورود گردشگر با قصد گردشگری صرف، در ایران نزدیک صفر است.
Navid mogadam: به‌نظرم چون رسپی غذاهامون مثل قورمه سبزی و بعضی کباب‌ها خاص‌اند وبسته به نوع مواد اولیه‌اش ممکنه اونور نتونن خوب از آب دربیارن و مشتری یه جورایی پابند این غذا نمیشه و اینه که صنعت توریسم بدی داریم به اینا باید عدم تمایل نسل جدید به غذاهای سنتی و رو آوردن به غذاهای جدید رو اضافه کرد.
Samira: فکر می‌کنم عواملش زیاده، ولی ضعف صنعت گردشگری و پخت غذاها که به نسبت سخت و زمانبر هست در مقابل پاستا و پیتزا حتما موثر هستن، ضمن اینکه ما واقعا با وجود تنوع زیاد غذاهامون همین داخل کشور و تو پایتخت خیلی از غذاهامون (و مخصوصا غذاهای شهرهای دیگه)تو رستوران‌ها(مثلا در تهران) سرو نمیشه.
اشکان خسروپور: بخشی از داستان به تبلیغات دهان به دهان برمی‌گرده و این ، وقتی کار میکنه که تولید محتوا / گردشگر در اون حوزه زیاد باشه. در حوزه آنلاین به‌نظرم کمتر از غذا گفتیم؛ ایران یا تاریخ و فرهنگه، یا تحریم و جنگ.گردشگر هم که، شما به من نشان بده!
Setareh: غذا و فرهنگ از طریق توریسم به کشورهای دیگر معرفی می‌شود. در ضمن کشورهای توسعه یافته بیشترین تاثیر را در بین کشورها دارند. در واقع توسعه حرف اول در ترویج فرهنگ کشورها دارد.
تیچر مومشکی: به نظرم چون غذاهای ما ترکیب ادویه‌های مختلفه که به تمامی ذائقه‌ها نمی‌خوره و خیلی امکان بومی سازی برای کشورهای مختلف نداره. اما اونا غذاهاشون ساده‌ست و امکان بومی سازی هم داره.حالا این مسئله تحریم‌ها و ایزوله شدن فرهنگی ما و… هم که بماند کلا.
Vidadavari: ما صنعت توریسم درست و حسابی نداریم. تنوع غذایی‌مونم شهر به شهر خیلی زیاده. در ضمن برنامه‌های آشپزی خاصی هم به زبان انگلیسی یا …تو شبکه‌های تلویزیونی نداریم که دنیا بیشتر با فرهنگ غذایی ما آشنا بشه. در صورتیکه غذای خیلی از کشورها با برنامه‌های آشپزی معرفی و شناخته شدن.
پویا مرعشی: شناساندن فرهنگ، هنر، آداب و سبک زندگی ملت ما، فارغ از سختگیری، تنگ نظری و افراطی‌گری، نیازمند فراهم کردن زمینه حضور گردشگران خارجی است.
Sara m: تهیه آسان پاستل و در دسترس بودن آن. مثلا فکر کنید فسنجان چطور ممکن است جهانی شود؟؟ رب انار همه جا هست؟؟طرز پخت پاستا را با غذاهای ایرانی مقایسه کنید.
B.H.N.Z: اونطور که شایسته بوده در موردش تبلیغ نشده و برای مردم دنیا ناشناخته مونده. با نظر دوستان که میگن به‌خاطر مواد غذایی خاص ماست که در بقیه جاها پیدا نمیشه یا طعم‌هایی که با ذائقه بقیه مردم دنیا جور نیست مخالفم. سوشی به‌رغم خاص بودن طعم و موادش، وارد کشور شده و طرفدار هم زیاد داره.
Amir: به نظرم نوع مهاجرت ایرانی‌ها به بقیه دنیا کمی متفاوت بوده. شاید بیشتر محدود به تحصیل و سرمایه گذاری باشه که احتمال ورود این افراد به صنعت غذا رو کم میکنه. یکی دیگه از دلایلش هم شاید ضعف گردشگری و توریسم باشه که امکان ارائه غدایی ایرانی در داخل ایران هم به خارجی‌ها چشمگیر نیست.
Saeedeh azzii: تبلیغات نداریم، توریسم نداریم، حمایت از همدیگه هم نداریم برا شناسوندن. رقابت داخلی ناسالم هم اجازه نمیده. فود بلاگر هم که اصلا نداریم. شف معروف هم نه.یادمه حتی دوغ چند سال قبل توسط ترکیه ثبت جهانی شد به اسم آیران. اگر تلاش‌های دکتر مرتضویان نبود دوغ هم الان ثبت نشده بود.
Mohreza dgstr: غذا از دریچه فرهنگ و هنر معرفی میشه. محصولات فرهنگی هنری ایرانی مثل رمان، فیلم و سریال که در جهان بولد شدن خیلی غذای ایرانی رو تبلیغ نمی‌کنن. کاراکترها خیلی به غذا اهمیتی نمیدن و غذای ایرانی به دلیل زحمت زیاد درست‌کردنش یه جورایی ویژگی لایف استایل قدیمی‌ها معرفی میشه.
شیمانی: حجم توریست ایتالیا با ما قابل مقایسه نیست، خیلی از مردم عادی دنیا فکر میکنن ما شتر سوار میشیم هنوز.
فرهاد رجبی پور: چون برخی از ما هیچگاه ارزش منابع و داشته‌های خود را متاسفانه نمی‌دانیم بدون تعارف نابود کردن سرمایه‌های موجود و تاسف برای از دست رفته‌ها جزو فرهنگ برخی از ما شده.
Razi.jafari: چون غذاهای ما اکثرا گوشتی هستن و تایم زیادی برای پخت و پز لازمه ولی پاستا و پیتزا با کمترین امکانات و سریع آماده میشن.
دکتر علی بسکبادی سبزواری حفظ ا…: کباب kebab برنده دیگه بوخودا.
Man in black: به نظرم برای اینکه فرهنگ و سنت صادر بشه باید درهای کشور از هر نظر باز باشه، سیاسی، اقتصادی و ….غذا هم شامل همین میشه، تا وقتی با جهان دوست نباشیم اونا چیزی از ما نمی‌بینن و یاد نمی‌گیرن و نمی‌شناسن.خیلی‌ها فکر میکنن تو ایران با شتر جا به جا میشیم، بعد چه انتظاری میشه داشت؟
MAryamkhodamoradi: ۱: کشور و مردم ما مشکل برندسازی دارن حتی تو زمینه فرش که مثلا شناخته شده‌تر هست
۲: عدم توانایی رستوان داران ایرانی در کشورهای دیگر و بعضا کیفیت بسیار معمولی داشتن
۳: ناشناخته موندن شف‌ها و رستوران‌های داخل ایران
۴: تا حدودی مواد اولیه غذاهای ایرانی که هرجایی نیست
BEhzad.khodaparasti: جدا از تبلیغات خود کشورها در قالب برنامه‌سازی و …توریسم مهمترین عامل همه گیر شدن عناصر فرهنگی است. برای همین غذاهای کشورهای پرگردشگر مثل فرانسه و ایتالیا و هند بیشتر شناخته شده‌اند. توریست‌های کشورهای صاحب رسانه مانند آمریکا یا پرجمعیت مثل چین در شناخته شدن فرهنگ و غذا پرتاثیرند.
