تغییر ناامیدکننده سری جدید برنامه گزارش ورزشی
روزنامه هفت صبح، گروه تلویزیون| یکی از برنامه‌های سابقه‌دار شبکه سه «گزارش ورزشی» است. این برنامه سال‌هاست بر پخش زنده فوتبال خارجی متمرکز شده و تلاش می‌کند متن و حاشیه مسابقات را پوشش دهد. «گزارش ورزشی» در تعریف برنامه‌سازی، «قاب پخش فوتبال» نام دارد.
شرح وظیفه‌اش این است که کمی پیش از شروع مسابقه آغاز شود تا مخاطب از طریق صحبت مجری و کارشناس و نیز آیتم‌ها در حال و هوای بازی قرار بگیرد. بین دو نیمه و پایان مسابقه هم اختصاص به بررسی اتفاقات بازی و فرامتن آن دارد. آیا «گزارش ورزشی» در رسیدن به این مقصود موفق بوده است؟ فصل جدید را چطور شروع کرد؟
مورد اول| آغاز بدون مجری
حتما اطلاع دارید که همزمان با شروع مسابقات لیگ‌های اروپایی، «گزارش ورزشی» روی آنتن رفت و شبکه سه مسابقات را در قالب این برنامه پخش کرد. با این حال خبری از قاب برنامه نبود. وقتی این اتفاق رخ داد نوشتیم این مدل برنامه تفاوتی با زمانی که با مجری پخش می‌شد، ندارد.
اشاره به اجرای رضا جاودانی مجری ثابت آن بود که گاه با حضور محمدرضا احمدی به شکل دو نفره برنامه را تحویل مخاطبان می‌دادند. به دلیل کلیشه شدن ساختار «گزارش ورزشی» و نیز اجرای مجریان، غیبت آنها و نیز نبود قاب برنامه توی چشم نیامد. همزمان نوشتیم اگر قرار بر ادامه همان سبک باشد، چه بهتر که این برنامه بدون مجری روانه آنتن شود.
مورد دوم| اجرا
از هفته پیش و همزمان با مسابقات لیگ قهرمانان اروپا، «گزارش ورزشی» به شیوه سنتی روی آنتن رفت. رضا جاودانی بعد از سلام و احوالپرسی، همکار جدید خود را معرفی کرد: حسین اسدی. شاخص‌ترین اجرای او به مسابقه «ستاره‌ساز» برمی‌گردد که خب کارکردی متفاوت از «گزارش ورزشی» دارد.
در گام اول اسدی موفق نبود و حتی می‌توان گفت حضور او برای برنامه یک گام به عقب محسوب می‌شود. به اجرای محمدرضا احمدی نقد هست اما عملکردش روی آنتن مطلوب است و حتی ضعف‌های رضا جاودانی را پوشش می‌دهد. حالا در غیاب احمدی، سکانس در اختیار اسدی قرار گرفته و همین باعث شده ترکیب مجریان «گزارش ورزشی» بازنده تمام‌عیار باشد. وانگهی، با خواندن تیتر روزنامه‌ها و صحبت دو نفره مجریان از اتفاقات هر مسابقه جذابیت حاصل نمی‌شود.
مورد سوم| کارشناس
در چند سال اخیر، «گزارش ورزشی» کارشناس را حذف کرده است. طبعا استفاده از چهره‌هایی که حرف متفاوت و نو ندارند، برای مخاطب بلافایده است. این برنامه باید سراغ چهره‌های تراز اول برود که خب ترجیح داده است به‌طور کل کارشناس را کنار بگذارد. شبکه سه در مسابقات یورو، از کارشناس خارجی استفاده می‌کرد، چون پی برده بود این یکی از شیوه‌های خوب برای بالا بردن سطح کیفی برنامه است. در «گزارش ورزشی» اما خبری از رو کردن چنین ایده‌هایی نیست.
مورد چهارم| آیتم
در نقد برنامه «گزارش ورزشی» بارها به ضعف آیتم‌های آن اشاره کرده‌ایم. برنامه همچنان از این ضعف برخوردار است؛ کما اینکه آیتم‌هایی که پخش شد فاقد بدیهی‌ترین کار یعنی زیرنویس بودند. اگر یک مخاطب بازیکنی را نشناسد و انگلیسی نداند، آیتم گلزنان لیگ‌های قدیمی اروپا برایش چه جذابیت و آورده‌ای دارد؟ ضمن آنکه باز هم در این برنامه خبری از آیتم اختصاصی نبود؛ اتفاقی که در برنامه‌های ورزشی شبکه سه و ورزش بارها رخ داده.
مورد پنجم| فرصت‌سوزی
قاب مسابقات فوتبال به اندازه خود بازی‌ها مهم هستند و اگر سازندگان صاحب ایده‌های خلاقانه باشند، عیش فوتبال‌دوستان را دوچندان می‌کنند. برنامه موفقی مثل ۲۰۱۴ که توسط عادل فردوسی‌پور ساخته شد و روی آنتن رفت مثال خوبی برای این موضوع است. حتما خاطرتان هست که این برنامه به اندازه خود مسابقات جام جهانی فوتبال دارای هیجان بود. این شور و حرارت را با تولید برنامه‌های استاندارد می‌توان در طول مسابقات مختلف حفظ کرد.
اما این اتفاق در یکی از مهم‌ترین برنامه‌های ورزشی تلویزیون یعنی «گزارش ورزشی» رخ نمی‌دهد. کمی آن‌طرف‌تر در شبکه ورزش برنامه «لذت فوتبال» به‌عنوان قاب مسابقات خارجی استاندارها را رعایت می‌کند و بیننده حداقل از تماشای آن سرسام نمی‌گیرد. هم دکور این برنامه چشم‌نواز است و هم اطلاعاتی که به دست مخاطب می‌رسد، مفید است. در «گزارش ورزشی» اما شاهد اتفاق‌های ویژه و برگ برنده نیستیم. این برنامه در فصل جدید هم پوست‌اندازی نکرد.
