تحسین قیچی‌برگردان جهانبخش از سوی پیرزن عشایری
روزنامه هفت صبح، هانیه درویش | گفت‌و‌گو با شهناز زینل‌پور،پیرزن ۷۴ساله عشایری که مادر شهید و همسر جانباز شیمیایی است و البته عاشق فوتبال . همه او را «ننه شهناز» صدا می‌زنند. پیرزنی خوشرو که در هنگام بازی‌های جام‌جهانی فوتبال همه بچه‌ها و جوان‌های عشایر را جمع می‌کند تا باهم فوتبال را ببینند و دسته‌جمعی برای پیروزی و دفع دشمن دعا کنند.
در جایی که گمان می‌کنیم مردمانش سرگرم معیشت خود، دامداری،کوچ‌نشینی و بزرگ کردن فرزندان قدونیم قدشان هستند می‌بینیم که پیرزنی دغدغه فوتبال دارد و این یعنی او در زندگی همه چیز را با هم دارد. با او که هنوز از گل قیچی برگردان جهانبخش به تیم چلسی خوشحال بود و می‌گفت این گل خیلی به دلش نشسته گفت‌وگویی کرده‌ایم.
ننه شهناز متولد ۱۳۲۴ و متولد قوچان و طایفه هودانلو کرمانج است. جایی که به گفته خودش از بدو تولد در گوششان خوانده شده که شما حافظ مرز و خاک این سرزمین هستید و باید تا جان در بدن دارید از ایران دفاع کنید. شاید به همین دلیل است که وقتی از فرزند مفقود‌الاثرش حرف می‌زند یا از همسری که ۳۰سال درد شیمیایی شدن را می‌کشد ذره‌ای احساس ناراحتی نمی‌کند و اینها را وظیفه خود و خانواده‌اش می‌داند. او می‌گوید: «۱۴ ساله بودم که ازدواج کردم و ۱۵ سال داشتم که بچه‌ام بغلم بود.
۱۱ بچه به دنیا آوردم.شش تای اول پسر بودند به همین دلیل همیشه در حیاط خانه ما فوتبال به راه بود. من هم به فوتبال علاقه داشتم و دوست داشتم پسرهایم ورزشکار شوند اما آنها سوم راهنمایی بودند که جنگ شروع شد و به جبهه رفتند. در زمان جنگ سه تا از پسرهایم، همسر و دو برادرم به جبهه رفتند و من عهده‌دار کارهای خانه و بیرون از خانه مثل کشاورزی و دامداری بودم آن هم با بچه‌های قد و نیم قد. اما هیچ مشکلی با این کار نداشتم. اینجا برایمان جا افتاده که بزرگ و کوچک باید از میهن دفاع کنیم و ما بچه‌های عشایر طوری بزرگ شده‌ایم که خاکمان را بیشتر از جانمان دوست داریم.»
*** بازیکن‌ها که گل می‌زنند ما تلویزیون را می‌بوسیم
ننه شهناز فوتبال را از آن زمان که هنوز تلویزیون نبود به همراه خانواده از رادیو گوش می‌کرد و در زندگی دیدن بازی‌های ایران با یک رقیب خارجی برایش از هر چیزی مهم‌تر است. او می‌گوید:«از آن روزها که رادیو فقط وجود داشت خانوادگی عادت داشتیم بازی‌های فوتبال و کشتی را دنبال کنیم.
خودم در دیدن بازی‌های خودی و تیم‌های ایرانی زیاد سختگیر نیستم. اگر ندیدم اشکالی ندارد اما وقتی حریف کشور خارجی باشد حتما باید آن را ببینم و از نتیجه‌اش مطلع شوم. همین حالا هم اوضاع همین است و این کار در خانواده ما نهادینه شده. طوری که نوه‌ام که هنوز خیلی کوچک است در لحظه بازی‌های فوتبال از جلوی تلویزیون تکان نمی‌خورد یا خانوادگی وقتی بازیکنی گل می‌زند از شدت خوشحالی می‌رویم و تلویزیون را می‌بوسیم. »
*** گل ۲۰سال پیش را به یاد دارم
ننه شهناز نه تنها به فوتبال علاقه‌مند است و جانانه تشویق می‌کند بلکه هم تاریخ فوتبال را تا حد زیادی می‌داند و هم اطلاعات به روزی در این زمینه دارد. او طرفدار علی دایی است. بازیکنان دیگر را هم مثل جهانبخش با گل پر سر و صدای اخیرش، قوچان نژاد را که می‌گفت هم اسم منطقه ما قوچان است و بیرانوند،پسری روستایی که در سال ۲۰۱۹ مرد سال فوتبال ایران شد می‌شناسد و می‌گوید من همه‌شان را دوست دارم.
هرکسی که برای این مملکت زحمت بکشد.از او درباره یکی از قدیمی‌ترین گل‌هایی که یادش است می‌پرسم و او با شور و ذوقی فراوان به بازی۲۰سال پیش یعنی بازی جام جهانی ۱۹۹۸ و بازی ایران- آمریکا اشاره می‌کند و می‌گوید:«هیچوقت گل زیبای استیلی و مهدوی کیا که باعث برد دو بر یک در مقابل آمریکا شد را از یاد نمی‌برم.»
*** از سرمربی‌های داخلی استفاده کنیم
ننه شهناز بهار و تابستان را به ییلاق می‌رود و در چادر زندگی می‌کند ولی در فصول سرد سال در خانه می‌ماند و جوان‌ترها را به همراه گوسفندها به قشلاق می‌فرستد. او می‌گوید:« ما در زمان پخش بازی فوتبال طبق آیین و سنت خودمان خارهای بیابان را جمع می‌کنیم و آن را آتش می‌زنیم تا دشمن را دور کنیم و این کار را نماد شکست دشمن می‌دانیم. همین کارها باعث می‌شود ما همیشه با هم متحد و صمیمی باشیم و این دور هم جمع شدن‌ها ما را به هم نزدیک‌تر می‌کند.»
او به عنوان حرف آخر می‌گوید:«از اینکه می‌بینم برای سرپرستی تیم‌ها از سرمربی کشورهای خارجی استفاده می‌کنیم ناراحت می‌شوم. مگر مربی‌های خودمان چه کم دارند. باید به ورزش ایران بیشتر اهمیت داده شود، باشگاه‌ها گسترش پیدا کنند و از بازیکن‌ها درست استفاده شود تا جوانان این سرزمین بیشتر به سمت ورزش کشیده شوند و دنبال خلاف و اعتیاد نروند.»
