بررسی مشکلات فنی تیم دراگان اسکوچیچ
روزنامه هفت صبح| همه عیبش چو بگفتی، هنرش نیز بگو! در شماره دیروز مشکلاتی را که بر سر راه صعود تیم ملی وجود داشت برشمردیم تا ارزش کار دراگان اسکوچیچ و شاگردانش به خوبی مشخص شود. اما تیم ملی هنوز در مسائل فنی مشکلاتی دارد. مشکلاتی که می‌توانند باعث شوند در قطر هم بیشتر از ۳ بازی برگزار نکنیم. در این مطلب به بررسی مشکلات فنی تیم دراگان اسکوچیچ می‌پردازیم، به این امید که تا جام جهانی، بیشتر این مشکلات رفع شوند و بتوانیم برای اولین بار از مرحله گروهی این مسابقات صعود کنیم.
مدافعان میانی
به آمار فقط دو گل خورده در ۷ بازی اعتماد نکنید. این آمار کمتر از ۰٫۵ گل خورده در هر بازی گول‌تان نزند. واقعیت این است که تیم ملی با اسکوچیچ از نظر دفاعی افت کرده است و موقعیت‌های زیادی به حریفان می‌دهد. ضعف‌های دفاعی ما در بازی مقابل امارات عیان شد. جایی که در اوایل نیمه دوم شجاع خلیل‌زاده اخراج شد و اگر VAR نبود، ما یک نیمه باید ۱۰نفره مقابل امارات بازی می‌کردیم. در همان بازی چند موقعیت خوب گلزنی را هم تقدیم تیم میزبان کردیم.
در بازی مقابل کره‌جنوبی در تهران، اگرچه فرصت‌های زیادی خلق کردیم اما بارها به کره اجازه دادیم دروازه ما را تهدید کند. گل این تیم نشانه بارز ضعف در فاز دفاعی تیم ملی بود و اگر بیرانوند آن توپ تک به تک را در دقیقه ۹۰ از مهاجم کره نمی‌گرفت، امروز صعودمان به جام جهانی قطعی نشده بود.
گلی هم که از لبنان دریافت کردیم، کاملا کودکانه بود و نشان داد ذهنیت بازیکنان ما هنوز عوض نشده و از اشتباهات قبلی درس عبرت نگرفته‌ایم. در همین بازی آخر مقابل عراق هم قبل از این که ما فرصتی برای گلزنی پیدا کنیم عراق دو موقعیت گلزنی داشت و خوش‌شانس بودیم که امیر عابدزاده ضربه سر مهاجم این تیم را روی خط دروازه مهار کرد. همین عراق نصفه و نیمه در ورزشگاه آزادی ۱۰شوت به سمت دروازه ما زد!
واقعیت این است که زوج شجاع خلیل‌زاده و محمدحسین کنعانی‌زادگان زوج مطمئنی برای قلب خط دفاعی تیم ملی نیست. هر دو نفر از نظر سبک بازی و شخصیت شبیه هم هستند. به همان اندازه که متعصب و دونده و قلدر هستند، بازیگوش و سربه هوا هم هستند، بی‌احتیاطی می‌کنند، خیلی زود کنترل خود را از دست می‌دهند و خطاهای خطرناک مرتکب می‌شوند و اخطارهای بی‌مورد می‌گیرند. هر دو، به این که دیده شوند علاقه دارند و همین می‌تواند تاوان سنگینی برای تیم ملی به دنبال داشته باشد.
متاسفانه سیاوش یزدانی هم شباهت‌های زیادی به این دو نفر دارد و به همین دلیل به نظر می‌رسد باید منتظر بمانیم تا مصدومیت مرتضی پورعلی‌گنجی رفع شود تا در ترکیب اصلی قرار بگیرد و زوج او از میان خلیل‌زاده و کنعانی‌زادگان انتخاب شود. پورعلی‌گنجی از هر نظر حرفه‌ای‌تر از این دو نفر است و ضعف‌های آنان را پوشش می‌دهد. در این پست البته سیدمجید حسینی را هم داریم که سابقه و تجربه بازی در جام جهانی و جام ملت‌های آسیا را دارد.
مدافعان کناری
متاسفانه سال‌هاست در هر دو جناح خط دفاع از نداشتن بازیکن استاندارد و سطح بالا رنج می‌بریم. بعد از رامین رضائیان و وریا غفوری که به دلایلی نامشخص از تیم ملی دور مانده‌اند، هنوز هیچ مدافع راستی نتوانسته در این پست بدرخشد. البته اسکوچیچ هم به جز صادق محرمی کسی را آزمایش نکرده است.
محرمی در بهترین حالت یک مدافع معمولی است که با این روند نمی‌توان به درخشش او در جام جهانی امید بست. اسکوچیچ در این پست دانیال اسماعیلی‌فر و صالح حردانی را هم دارد که از بس به آنها بازی نداده، بعید است بتوانند در یک سال آینده جهش فوق‌العاده‌ای داشته باشند و خود را به سطح لازم برای بازی در جام جهانی برسانند. در فاصله کمتر از یک سال تا جام جهانی تعداد بازی‌های ملی آنها روی هم به ۵ نمی‌رسد و اسکوچیچ برای بهبود وضعیت دفاع راست تیم ملی، یا باید کیفیت و توانایی محرمی را بالا ببرد یا به رضائیان و غفوری روی بیاورد.
در دفاع چپ اوضاع کمی بهتر است اما ایده‌آل نیست. هنوز مهره اصلی این پست پیدا نشده و به دلایل مختلفی نفر اول در پست دفاع چپ تغییر می‌کند. اگر ترکیب ایده‌آل خط هافبک پیدا شود، وحید امیری به دفاع چپ منتقل می‌شود و توانایی‌های هجومی او تقلیل می‌یابد. اگر او در خط هافبک بازی کند، امید نورافکن در دفاع چپ بازی می‌کند که اگرچه آماده است اما بازی در این پست تخصص او نیست. میلاد محمدی هم مدت‌هاست که از دوران اوجش فاصله گرفته است. در این پست به نظر می‌رسد اسکوچیچ باید از بین نورافکن و امیری یک نفر را انتخاب کند و برای دیگری تصمیم متفاوتی بگیرد.
هافبک هجومی
عجیب است که در این پست هنوز به ثبات نرسیده‌ایم. ماجرا این است که در جام جهانی حریفان قدرتمندتری مقابل ما بازی می‌کنند و تیم ملی قطعا نمی‌تواند اینقدر بی‌محابا و هجومی به میدان برود. در چنین شرایطی، بسته به سیستم بازی تیم، باید یک هافبک هجومی کامل و کم نوسان در ترکیب تیم ملی به میدان برود. متاسفانه روند پیشرفت سامان قدوس خیلی کند است.
او توانایی‌های فوق‌العاده‌ای دارد اما به دلایلی نامشخص هنوز با همبازیانش و سیستم بازی تیم ملی اخت نشده و این باعث افت روحی او هم شده است. فرصت‌هایی که قدوس مقابل عراق از دست داد به همین شرایط روحی مربوط می‌شود. مشکل این‌جاست که در پست او بازیکن دیگری نداریم و باید آنقدر به قدوس فرصت بدهیم تا در ترکیب تیم ملی جا بیفتد. البته راه دیگری هم هست و آن بازی با دو مهاجم است که باعث می‌شود اساسا بازیکنی با خصوصیات فنی قدوس، در ترکیب اصلی جایی نداشته باشد.
