باشگاه مشت‌زنی| تیم ملی همه مردم ایران
روزنامه هفت صبح، رضا فراهانی| نگاه رنگی به تیم‌ملی نگاه مشمئزکننده‌ای است، کری‌های فوتبالی تا وقتی ساحت تیم‌ملی را لکه‌دار نکرده و به تیم‌ملی نرسیده قابل‌تحمل است اما وقتی با تعداد ملی‌پوشان کری‌های سخیف خوانده می‌شود یا نشانه‌های ما بهتر یا شما بدترید از دلش بیرون می‌آید قابل‌تحمل نیست. با این وجود می‌توان روزهایی از تیم ملی را یافت که اغلب بازیکنان از قلعه سرخ‌ها بودند یا روزهایی که بیشتر بازیکنان آبی‌پوش بوده‌اند که در هر دو حالت برای ما هواداران واقعی تیم‌ملی تفاوتی نداشته و ندارد. شرح دو تیم ملی با بازیکنان آبی‌پوش فقط مرور تاریخ است و نه بیشتر.
تیم پرامید ما با یکی از بهترین نسل‌های تاریخش راهی جام‌جهانی آلمان شد و جز دو شکست مقابل مکزیک و پرتغال، یک تساوی ناامیدکننده مقابل آنگولا، یک لگد به جعبه آب‌معدنی و مقدار زیادی درگیری و حاشیه و اختلاف چیزی دشت نکرد.
تیمی که با امیدوانگیزه راهی آلمان شد ولی حتی موقع برگشتن سرمربی هم نداشت و همه‌چیزش را باخته بود.
تیم بی‌جان ما بعد از یک خرد جمعی به امیر قلعه‌نویی سپرده شد و سرمربی موفق آن روزهای استقلال در اولین گام علی دایی را از تیم کنار گذاشت و مجموعه‌ای از بازیکنان سابقش را به تیم‌ملی فرا خواند، از عنایتی و فکری و سیاوش اکبرپور تا وحید طالب‌لو یکباره چهره تیم‌ملی را آبی کردند، آن‌وقت‌ها البته این میزان از فکر رنگی اطراف تیم‌ملی نبود و امیر قلعه‌نویی هم به مرور تیم‌ملی‌اش را به مهره‌های غیراستقلالی و ستاره هم مجهز کرد و حتی دروازه خود را به رودباریان سپرد.
اما تم آبی هنوز در تیمش هویدا بود آنقدر که نمی‌دانست عنایتی آقای گل را در حضور هاشمیان چگونه بازی دهد و ناچارا او را به سمت چپ خط هافبک برد!قلعه‌نویی البته بدون باخت از تیم اخراج شد و بعد از حذف از جام ملت‌های آسیا در دادگاه فردوسی‌پور و دوستان نتوانست دفاع قابل‌قبولی از خودش داشته باشد تا سرنوشت یکی از آبی‌ترین تیم‌های ملی خیلی تلخ باشد!
کی‌روش بعد از شکست مقابل لبنان در مقدماتی جام‌جهانی در حضیض ناکامی بود ولی نمی‌دانم کدام بند قرارداد یا کدام فکر صحیح او را قربانی تیغ تند انتقادات نکرد و به او فرصت حضور در تیم‌ملی و به ما فرصت حضور در جام‌جهانی را هدیه داد. البته بعد از آن بازی لبنان رحمتی برای همیشه از تیم‌ملی کنار رفت اما تیم‌ملی کم‌کم صورت آبی گرفت، از امیرحسین صادقی و بیک‌زاده گرفته تا خسرو حیدری، تیموریان، مجتبی جباری و پژمان منتظری تم آبی به تیم‌ملی داده بودند و آن بازی آخر در کره و آن سه امتیاز حیاتی در خاک چشم‌بادامی‌های مغرور با گل قوچان‌نژاد یکی از آبی‌ترین روزهای تاریخ تیم‌ملی را رقم زد.
