اظهارنظر عجیب آقای ترانه‌سرا
روزنمه هت صبح | یک: روز گذشته در رسانه‌ها خبری منتشر شد مبنی بر اینکه قرار است یک قطعه موسیقی پاپ به نام منو بشناس تولید شود با حضور ۴۰ خواننده ایرانی. در فهرست خوانندگان این اثر از رضا صادقی و فریدون آسرایی و خشایار اعتمادی حضور دارند تا چهره‌های جدیدتری مثل مسعود صادقلو، حمید هیراد و سامان جلیلی. آهنگسازی این اثر هم برعهده فرزاد فرزین است و تنظیم را بهروز صفاریان انجام داده.
گفته شده نام این آهنگ «منو بشناس» است و مضمون صلح و وحدت ملی دارد. تهیه‌کننده این قطعه میثم محمدحسنی و موسسه موسیقی ماوا (مرکز موسیقی انقلاب اسلامی) از سازمان اوج است. این موسسه قبلا تهیه و تولید چند آهنگ و موزیک‌ویدئوی مناسبتی و مذهبی را برعهده داشته و با خوانندگانی مثل حجت اشرف‌زاده، فرزاد فرزین، محمد معتمدی و … همکاری کرده است.
* دو: اعلام این خبر دیروز اما با بعضی حواشی همراه بود. بعضی رسانه‌ها نوشتند که احمد امیرخلیلی، ترانه‌سرای این اثر در یک برنامه از رادیو ایران اعلام کرده: «این آهنگ با الهام از ترانه We Are The Word مایکل جکسون ساخته شده است!» در صورتی که خب ما ترانه‌ای به این اسم نداریم و احتمالا منظور اینجا We Are The World بوده و همکاران رسانه‌ای ما دچار اشتباه املایی شده‌اند. در وهله بعد اینکه مطرح شدن نام مایکل جکسون در کنار اثری که موسسه انقلابی اوج تهیه‌کننده آن است، طبعا حساسیت‌برانگیز است.
به این بهانه بعضی کاربران به بازگویی خاطراتشان از برخوردها و ممنوعیت‌های دهه ۶۰ و ۷۰ برای گوش دادن و تماشای آثار خواننده‌ای مثل مایکل جکسون پرداختند. درواقع این اثری که در ایران تهیه شده هم بعید است ارتباطی به آهنگ مایکل جکسون داشته باشد چون آن قطعه موسیقی در دهه ۸۰ میلادی با همخوانی خواننده‌هایی مثل مایکل جکسون و لیونل ریچی برای حمایت از مردم آفریقا تهیه شده بود. بنابراین از لحاظ مضمون با چیزی که الان گفته شده به نظر نمی‌رسد ارتباطی به هم داشته باشند.
* سه: شاید تنها شباهت این دو اثر همین همخوانی تعداد زیادی خواننده باشد. در آن ترانه «ما دنیاییم» مایکل جکسون هم برخلاف چیزی که الان در متن خبر گفته شده ۴۵خواننده نبودند و بین ۲۰ تا ۲۵ خواننده حضور داشتند. برای همین هم زمان آهنگ مقداری طولانی شده بود و به بیش از ۷ دقیقه رسیده بود. حالا اینجا چطور در یک قطعه قرار است به ۴۰ خواننده فرصت خواندن برسد مشخص نیست.
ضمن اینکه ترانه‌های زیادی بوده که بین خود ایرانی‌ها با حضور چند خواننده ضبط شده، حالا چرا مایکل جکسون را مثال زده‌اند؟ در همان دوران ممنوعیت‌های ویدئو در دهه ۶۰ و ۷۰ هر سال در برنامه‌های نوروزی کمپانی‌های لس‌آنجلسی چندین خواننده با هم یک ترانه ویژه می‌خواندند و موزیک‌ویدئو را هم در استودیو ضبط می‌کردند. یا در همین سال‌های اخیر انواع و اقسام تک‌آهنگ و حتی آلبوم گروهی داشتیم که خیلی موفقیت‌آمیز هم نبودند. این موضوع چه ارتباطی به ترانه مایکل جکسون برای گرسنگان اتیوپی و سودان دارد که ماجرا را به آن آویزان کنیم؟
