از تغییر سیستم تا کفران نعمت اسکوچیچ در تیم ملی
روزنامه هفت صبح، نادر نامدار | بازی خوب تیم ملی در برابر بوسنی امیدوارمان کرده. درست است که بوسنی ستاره‌هایش را نداشت اما ایران هم در غیاب تعداد زیادی از بازیکنانش به مصاف حریف اروپایی خود رفت. با این حال ترکیب و سیستم بازی تیم اسکوچیچ سوالاتی را در ذهن علاقه‌مندان و کارشناسان ایجاد کرده است که برخی از مهم‌ترین آنها را مرور می‌کنیم.
*** ۲-۵-۳ موقتی یا همیشگی؟
اولین نکته‌ای که با اعلام ترکیب اصلی تیم ملی برابر بوسنی به چشم آمد، سیستم بازی این تیم بود. اسکوچیچ تیمش را با سیستم ۲-۵-۳ به مصاف حریف فرستاده بود و این اتفاق برای تیمی که سال‌ها و دهه‌هاست با سیستم چهار دفاعه بازی می‌کند، عجیب بود.
بازی با سه دفاع میانی، البته جذاب به نظر می‌رسد اما ریسک‌ها و خطرهای مخصوص به خودش را هم دارد و برای رفع نقایص و کم کردن ضریب اشتباهات و ایجاد هماهنگی بین مدافعان در این سیستم، نیاز به تمرینات و بازی‌های تدارکاتی بیشتر است. اما نکته اینجاست که تیم ملی ایران فرصت زیادی ندارد و دست مسئولان فدراسیون هم برای برگزار کردن بازی‌های تدارکاتی بیشتر بسته است.
ما تا همین امروز هم چند فیفادی را به راحتی از دست داده‌ایم. همین حالا که کاروان تیم ملی به ایران برگشته، دیگر تیم‌های آسیایی و رقبای ما همچنان در اردو به سر می‌برند و حداقل یکی، دو بازی تدارکاتی دیگر هم برگزار خواهند کرد.
اما ما هنوز نمی‌دانیم باز هم بازی تدارکاتی خواهیم داشت یا بازی بعدی تیم ملی، مصاف با هنگ‌کنگ در مرحله اول انتخابی جام جهانی و جام ملت‌های آسیا خواهد بود! کاملا مشخص است که اسکوچیچ برای عادت دادن تیمش به سیستم جدید، زمان و بازی تدارکاتی کم دارد و همین می‌تواند باعث ایجاد مشکلات و دردسرهایی برای تیم او شود.
***یک لیست و فقط یک مدافع چپ!
در چند سال اخیر همواره یکی از نکات مثبت تیم ملی، داشتن تعداد زیادی بازیکن درجه یک و سطح بالا بوده است. همین حالا می‌شود حداقل سه تیم با بازیکنان مختلف ارنج کرد و مدعی شد که هر سه تیم می‌توانند تیم اول و اصلی ایران باشند. در واقع تیم ملی ایران در هر پست چند بازیکن مدعی و درجه یک داشته و دارد که کار سرمربیانش را برای انتخاب ترکیب اصلی سخت کرده.
اما به نظر می‌رسد در این اواخر، در پست دفاع چپ دچار کمبود بازیکن مدعی هستیم. در فهرست آخر تیم ملی برای بازی مقابل بوسنی فقط یک دفاع چپ تخصصی به نام میلاد محمدی وجود داشت. البته احسان حاج‌صفی هم سابقه بازی در این پست را دارد اما دیگر بعد از یک دهه آزمون و خطا به این نتیجه رسیده‌ایم که او یک دفاع چپ مطمئن و ایده‌آل نیست.
در لیگ برتر هم مدافعان چپ زیادی وجود ندارند که توجه اسکوچیچ را جلب کنند. محمد نادری که این روزها شرایط خوبی ندارد و البته در بازی با عراق هم در این پست ضعیف کار کرد. سعید آقایی هم اگرچه گزینه مناسبی به نظر می‌رسد اما باید بیشتر از اینها پیشرفت کند و خودش را به سطحی برساند که اسکوچیچ نتواند او را نادیده بگیرد. سایر گزینه‌ها مثل میثم تیموری هم تا رسیدن به سطح تیم ملی فاصله دارند. به نظر می‌رسد اسکوچیچ هر چه زودتر باید به فکر یک گزینه دوم مطمئن برای پست دفاع چپ باشد.
*** این همه گزینه هجومی را چه کنیم؟
در بازی مقابل بوسنی، مهم‌ترین مهره‌های هجومی تیم ملی غایب بودند. مهدی طارمی، سردار آزمون، علیرضا جهانبخش، مهدی ترابی، اشکان دژاگه، سامان قدوس و … غایبان بزرگ تیم ملی در این بازی بودند و همین باعث شد تا بازیکنانی مثل کاوه رضایی، مهدی قایدی و علی قلی‌زاده شانس بازی کردن را پیدا کنند.
قطعا اگر آزمون و طارمی در اردو حضور داشتند، به قایدی و رضایی بازی نمی‌رسید اما این دو بازیکن از فرصتی که به دست آوردند به خوبی استفاده کردند و نشان دادند که لایق بیشتر بازی کردن در ترکیب تیم ملی هستند. با این وضعیت سوال این است که آیا در بازی‌های رسمی بعدی، امثال قایدی و رضایی دوباره نیمکت‌نشین خواهند شد؟
آیا این کار کفران نعمت نیست؟ آیا حیف نیست که نتوانیم از کاوه رضایی با آن قدرت پرسینگ و دوندگی و آن ضربات آخر دقیق استفاده کنیم؟ حیف نیست که تیم ملی را از توانایی دریبل‌ها و حرکات تکنیکی مسحورکننده قایدی محروم کنیم؟ برای استفاده بهینه از این همه نیروی هجومی فوق‌العاده چه باید کرد؟
آیا اگر اسکوچیچ اصرار به استفاده از سه مدافع دارد، بهتر نیست سیستم ۳-۴-۳ را هم امتحان کند؟ در چنین سیستمی امکان استفاده همزمان حداقل پنج نفر از بین آزمون، طارمی، کاوه، قایدی و ترابی، جهانبخش و قلی‌زاده هم وجود دارد و البته فکر کردن به چنین ترکیب هجومی و جذابی هم لذت‌بخش است.
*** اشکان دژاگه در خط پایان؟
یکی از مهم‌ترین سوالات اذهان عمومی درباره فهرست‌های اخیر تیم ملی، غیبت اشکان دژاگه است. البته مسعود شجاعی هم مثل دژاگه در دو فهرست اخیر تیم ملی با هدایت اسکوچیچ غایب بوده اما غیبت او خیلی نگران‌کننده و غیرطبیعی به نظر نمی‌رسد. ولی دژاگه در این سال‌ها همواره نشان داده که در سطحی فراتر از تیم ملی و فوتبال آسیا بازی می‌کند و حضورش در ترکیب تیم ملی یک نعمت و غنیمت بزرگ است.
فقط نمایش او را در همین بازی آخر تراکتور مقابل استقلال در فینال جام حذفی به یاد بیاورید تا ببینید که او چگونه یک تنه خط هافبک استقلال را اسیر حرکات خود کرد و عامل اصلی قهرمانی تیمش در جام حذفی شد. به نظر می‌رسد اسکوچیچ اگر قصد دارد اشکان را از تیم ملی کنار بگذارد، باید در این باره یک تجدیدنظر اساسی بکند.
