اختلافات ازلی و ابدی|همه چیز در هاله‌ای از ابهام است
روزنامه هفت صبح، بهنام مظاهری | دوستی می‌گفت در سینما اختلاف بین عوامل و بازیگر و کارگردان و… زیاد اتفاق می‌افتد اما به دلیل ماهیت کار سینما که یک کار گروهی است، همه به‌نوعی مجبورند از اختلافشان حرف نزنند. به این خاطر که ممکن است در پروژه‌های آینده مقابل هم قرار بگیرند. بنابراین بسیاری از این اختلافات علنی نمی‌شوند. ممکن است دو بازیگر با هم اختلاف شدید داشته باشند.
اما وقتی هم را در جشنواره، مراسم یا هر ایونتی می‌بینند به روی هم لبخند می‌زنند چون می‌دانند منافعشان به خطر می‌افتد و حتما در آینده در فیلمی با هم همبازی خواهند شد. در موسیقی اما داستان فرق می‌کند، البته نه این‌که اختلافی بین هنرمندانش نباشد، اما به‌واسطه ماهیت فردی این هنر اساسا از اول با هم دوست نمی‌شوند، چه برسد به این‌که بخواهند در آینده اختلاف هم داشته باشند.
با این همه در موسیقی ایران هم اختلافاتی وجود داشته و اکثر این اختلافات در گروه‌های موسیقی اتفاق افتاده. اوج این اختلافات در گروه‌های سنتی به‌چشم می‌خورد و کم پیش می‌آید که چالش‌های افراد حوزه موسیقی رسانه‌ای شود و اگر هم رسانه‌ای شود، اشاره‌ای سربسته به ماجرا می‌کنند و تمام.
در تمام مصاحبه‌های بعد از اختلاف، هر دو طرف ماجرا می‌گویند این اختلافات سلیقه‌ای است و ما همچنان با هم دوستیم! شاید دو نمونه بارزش اختلافات علیرضا عصار و فواد حجازی باشد یا در مثالی دیگر اختلافاتی که بین علی پهلوان و پیام صالحی (خواننده‌های گروه آریان) به‌وجود آمد. شما مصاحبه‌های بعدشان را که ببینی پر است از این صحبت‌ها که اختلافی نداریم و صرفا سلیقه‌هایمان متفاوت است و فلان و بیسار…
در مورد پیام صالحی و علی پهلوان ماجرا وقتی علنی شد که پیام صالحی به همراه محمدرضا گلزار، آن‌هم وقتی علی پهلوان ایران نبود کنسرتی گذاشتند و قطعه «پرواز» که یکی از آهنگ‌های گروه آریان بود هم اجرا کردند. بعد از اجرا علی پهلوان پستی گذاشت که در آن نوشته بود: «اجرای صحنه‌ای آهنگ‌های گروه آریان، بدون اجازه کتبی صاحب اثر، غیر قانونی است. حتی شما دوست عزیز!» امروز اگر به پیج این دو خواننده سر بزنید می‌بینید که دوستان سالیان دور که زمانی صدای هر دوشان کل ایران را پر کرده بود، حالا حتی همدیگر را فالو ندارند. در ماجرای عصار و حجازی هم همین است.
خبری از فواد حجازی در پیج علیرضا عصار نیست. در سال‌های اخیر گروه‌های تلفیقی نامشان زیاد سر زبان‌ها افتاد. گروه‌هایی که با وجود موفقیت آلبوم‌ها و کنسرت‌هایشان این روزها دیگر خبری از آنها نیست. در مورد گروه پالت، دنگ‌شو و چارتار می‌توان گفت اگرچه اختلافی به‌صورت علنی عنوان نشده اما همین که فعالیت گروه‌ها تق و لق است و اعضایشان به‌صورت فردی کار منتشر می‌کنند، نشان از وجود همین مشکلات و چالش‌ها دارد. در بخش پاپ هم باید گفت عمرا اختلافی رسانه‌ای نمی‌شود.
حداقل برای سال‌هاست که نشده. گروه‌های این روزهای موسیقی پاپ ماهیت گروه ندارند. در عمده موارد دو یا چند خواننده هستند که توسط تهیه‌کننده به‌هم چفت و بست شده‌اند. نام و امتیاز بسیاری از این گروه‌ها متعلق به اعضایش نیست و اساسا اگر اختلافی هم باشد به‌خاطر به خطر افتادن منافع شرکت یا تهیه‌کننده، حداقل تا زمان اتمام قرارداد به هیچ عنوان علنی نمی‌شود.
خلاصه‌اش این است که شما در موسیقی ایران به‌غیر از آن بخش زیرزمینی‌اش که هر روز همه‌شان در حال پریدن و نابود کردن همدیگر هستند، عمرا نمی‌توانید متوجه داستان‌ها و مشکلات و چالش‌های هنرمندانش شوید. همیشه همه چیز در هاله‌ای از ابهام است.
