آنها جانشینی نداشتند
روزنامه هفت صبح، آرش خوشخو | مدرسه موش‌ها، محله بروبیا، محله بهداشت، خونه مادربزرگ، داینا یخی، دنیای شیرین دریا، مجید دلبندم، زی زی گولو ….خیلی دلم می‌خواست که کودکان امروز می‌توانستند برنامه‌هایی مشابه آنچه در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ از تلویزیون ایران پخش می‌شد می‌دیدند.
برنامه‌هایی ملی، دلنشین و پر از امید و فانتزی و تخیل. پر از آموزش غیرمستقیم آداب زندگی. پر از یاد دادن تحمل و مدارا، خلاقیت و اراده اما می‌دانم دیگر کسی در تلویزیون از این جور برنامه‌ها نمی‌سازد.
توانش را ندارند و آدمش هم موجود نیست. خب پشت سر همه این اسم‌های خاطره‌انگیز به چند تا اسم محدود بر می‌خوریم. تیم بیژن بیرنگ و مسعود رسام و گروه مرضیه برومند و دوستانش از ایرج طهماسب تا بقیه رفقا.
نام‌های دیگری هم هستند که مدام تکرار می‌شوند مثل داریوش مودبیان، مثل بهروز بقایی، مثل رضا عطاران، مثل فاطمه معتمد آریا، مثل حمید جبلی، مثل … اما دیگر اثری ازآنها نیست.
رسام فوت کرده و بیرنگ هم دیگر در حوزه کودک و نوجوان کار نمی‌کند و بیشتر در عرصه بازار پررونق سینمای خانگی است. مرضیه برومند هم دیگر فعالیت خاصی ندارد.
حالا شبکه پویا و بقیه الزامات را زیر و رو می‌کنم نشانه‌ای ازآن حجم خلاقیت و زیبایی نمی‌بینم. کسی برای جانشینی آنها تربیت نشده است. هیچ‌کس.
دانشگاه‌های صدا و سیما نتوانستند در مقابل این دانش‌آموختگان قدیم، هماورد قابلی ارائه کنند. مسئله سن و نوستالژی نیست. همین حالا هر عید هیستری استقبال از کلاه قرمزی اوج می‌گیرد. یادگاری ازآن مکتب از دست رفته برنامه سازی. آخرین نشانه‌ها از مردمان شیرین و هوشمند و خلاق در برنامه‌سازی.
