آنالیز | کیفیت سریال فرشتگان بی‌بال
روزنامه هفت صبح | سال پیش سریالی مقابل دوربین رفت که از آن به عنوان یکی از نخستین تجربیات نمایشی با موضوع کرونا یاد می‌شد. سریال فرشتگان بی‌بال به کارگردانی امیرحسین عنایتی حالا و در دهه محرم روی آنتن شبکه پنج رفته که هدف آن پاسداشت زحمات کادر درمان است. این سریال چه کیفیتی دارد؟
منظر اول: محتوا | فرشتگان بی‌بال چند داستان را به شکل موازی پیش می‌برد که نقطه اتصال آن‌ها کادر درمان است. قصه‌های حاشیه‌ای همان کلیشه‌های رایج و بیات شده هستند؛ مثل پسری که از اروپا به ایران می‌آید و شیفته وطن می‌شود. مردی که وارد کار خلاف شده و به راه درست بازمی‌گردد و … در این بین داستان بچه‌های هیات را هم شاهدیم که با وجود کرونا دنبال تمهیداتی برای برگزاری مراسم هستند.
کارگردان نتوانسته زاویه‌ای درست برای این بخش از داستان پیدا کند و بیش از حد اسیر شعار است. او در روایت داستان کادر درمان هم ناموفق عمل می‌کند تا جایی که بخش‌هایی از قصه، تئاترهای آماتوری دانش‌آموزان را یادآور می‌شود. سریال از نداشتن قصه جذاب لطمه خورده. صحبت‌ها و رفتارهای گل درشت بازیگران، پیش از آن که اهمیت تلاش پزشکان و پرستاران در دوران کرونا را تداعی کند، مخاطب را پس می‌زند.
منظر دوم: ساختار | قصه ضعیف، تنها ایراد سریال فرشتگان بی‌بال نیست. این سریال ایرادات ساختاری فراوانی دارد که بخشی از آن در بازی بازیگران قابل مشاهده است. رزیتا غفاری و آشا محرابی تلاش می‌کنند تصویری باورپذیر از سختی‌های کادر درمان به‌ویژه در آغازین روزهای فراگیر شدن کرونا نشان دهند. موفق نیستند چون کارگردان نتوانسته بازی‌های درستی از آن‌ها بگیرد.
این ایراد در بازی دیگران هم وجود دارد و شاهد یکی از بدترین عملکردهای آن‌ها هستیم؛ مثل فریبا متخصص، پرویز فلاحی‌پور، رحیم نوروزی، مختار سائقی، شهرام عبدلی و… بازی بازیگر تازه کار هم آن قدر تصنعی است که بعد از چند پلان بیننده از خود می‌پرسد بر چه اساس نقشی پررنگ و مهم به او واگذار شده؟ فرشتگان بی‌بال در ۱۴قسمت آماده شده اما ریتم آن به‌قدری کند است که می‌توان همین ۱۰ قسمت پخش شده را در دو قسمت نشان داد بی آن که آب از آب تکان بخورد!
