آنالیز| سریال پوست شیر
روزنامه هفت صبح| «پوست شیر» تازه‌ترین سریال خانگی است که تاکنون سه قسمت از آن منتشر شده. این سریال را جمشید محمودی کارگردانی کرده و برادرش نوید، تهیه‌کننده آن است. رضا بهاروند هم نگارش فیلمنامه را برعهده داشته.
منظر اول: محتوا| مهم‌ترین اتفاق برای «پوست شیر» داستان آن است که در سه قسمت ابتدایی توانسته مخاطب را با خود همراه کند. هر‌چند در قسمت اخیر، داستان کمی کند پیش رفت و اطلاعات داده شده مثل دو قسمت قبل نبود. قصه «پوست شیر» درباره مردی است (هادی حجازی‌فر) که پس از سال‌ها از زندان آزاد می‌شود.
همسرش (پانته‌آ بهرام) پس از جدایی، ازدواج کرده و به همراه دخترش (پردیس احمدیه) قصد سفر به خارج از کشور دارند. دختر از دست پدر دلخور است اما دلش به رحم می‌آید و با او به سفر شمال می‌رود. اتفاق عجیبی در راه بازگشت رخ می‌دهد و دختر به قتل می‌رسد. حالا پلیسی که دختر او نیز به قتل رسیده و در انزوا به سر می‌برد (با بازی شهاب حسینی) تصمیم گرفته پرونده را پیگیری کند. با ورود حسینی به داستان، سهم این شخصیت بیشتر می‌شود.
منظر دوم: ساختار| آنچه از سر و شکل «پوست شیر» بر می‌آید این است که جمشید محمودی برای روایت قصه، دنبال خودنمایی در کارگردانی نبوده. به همین خاطر تلاش کرده یک قصه شست رفته را تعریف کند. تا اینجا هادی حجازی‌فر عملکردی بهتر از دیگر بازیگران داشته و نقش یک پدر دلسوز و مردی ظلم‌دیده را باورپذیر ارائه کرده است.
سکوت‌ها و فریادهای این بازیگر به اندازه است و به همین خاطر مخاطب او را می‌پذیرد. فصل رابطه عاشقانه با دختر، دیگر امتیاز حجازی‌فر به‌حساب می‌آید. کار برای شهاب حسینی سخت است؛ بازیگری که پیش‌تر نقش کاراکتر عصبی را بازی کرده بود. اصلا خود کاراکتر (یک پلیس منزوی و عصبی) بکر نیست و باید دید حسینی در ادامه چطور از پس این چالش برخواهد آمد. پانته‌آ بهرام هم دوگانگی شخصیت یک مادر را به‌خوبی نمایش داده. این سریال همچنین فرصتی است برای علیرضا کمالی که استعداد خود را بار دیگر عرضه کند.
