آنالیز | دعوت؛ ویژه‌برنامه افطار شبکه یک
روزنامه هفت صبح | روز گذشته پرونده تحلیل برنامه‌های سحری شبکه‌های مختلف بسته شد. از امروز سراغ ویژه‌برنامه‌های افطار می‌رویم و در گام اول نگاهی داریم به «دعوت». این برنامه اوایل دهه نود در شبکه یک متولد شد و بعد از تغییر چند مجری، حالا چند سالی است سکان آن به دست حجت‌الاسلام محمد برمایی سپرده شده.
منظر اول: محتوا | سازندگان «دعوت» اصرار دارند که بگویند برنامه‌شان شبیه «ماه عسل» نیست اما واقعا هست! این که آیا این مشابهت ابتدا به ساکن ضعف محسوب می‌شود، مسئله‌ای جداست. «دعوت» هر شب میزبان یک نفر می‌شود که زندگی او دارای ویژگی‌هایی خاص است. گاه مهمان کسی است که برای کمک به معتادان آستین بالا زده و گاه دوست و همرزم یک شهید است. مجری پس از تیتراژ ابتدایی، مقابل دوربین قرار می‌گیرد.
سلام می‌کند و بعد از آن یک موشن درباره سوژه روی آنتن می‌رود. «دعوت» با گفت‌و‌گوی مجری ادامه می‌یابد و در بخش دیگر، رفیق یا رفقای او به جمع اضافه می‌شوند. این الگویی است که در «ماه عسل» تجربه شده. برمایی اصول مصاحبه را می‌داند و بحث را از یک نقطه شروع می‌کند و به انتها می‌رساند. طبعا کسانی که دوست دارند سرنوشت مردمان را بشنوند، «دعوت» را دوست دارند؛ هر چند گاه مسیر برنامه به سمت شعار می‌رود.
منظر دوم: ساختار | «دعوت» یک برنامه گفت‌و‌گو‌محور استودیویی است. این شکل برنامه‌سازی کاری سخت و هزینه‌بر نیست و متعاقب آن مخاطب از یک برنامه متنوع محروم می‌ماند. ۵ دقیقه اول به تیتراژ و صحبت مجری و موشن می‌گذرد و پس از آن مصاحبه شروع می‌شود. در این برنامه آیتم‌های متعدد و متنوع جایی ندارد و آیتم اصلی گفت‌و‌گوی مجری با مهمان‌هاست.
حتی مجری به فراخور، متنی از کتابی را می‌خواند که حکم آیتم و ایجاد تنفس دارد. «دعوت» از یکنواختی لطمه می‌خورد؛ حال آن‌که یک برنامه تلویزیونی باید ریتم تندی داشته باشد. دکور «دعوت» زیبا‌ست اما فاقد نوآوری. استفاده از پله و دری که رو به آسمان باز است، ایده‌ای نو نیست. پیش‌تر ویژه‌برنامه‌های نوروزی نیز از آن بهره برده بودند که مخصوص ورود مهمان است. «دعوت» در نظرسنجی اخیر، با ۷٫۷درصد بیننده، رتبه چهارم ویژه‌برنامه‌های افطار را به‌دست آورده.
