آنالیز | برنامه گلوله در قاب با اجرای امید روحانی
روزنامه هفت صبح| از میان ویژه‌برنامه‌هایی که به مناسبت هفته دفاع مقدس روی آنتن می‌رود،«گلوله در قاب» جزو معدود آثار جدید است.این برنامه با اجرای امید روحانی از شبکه پنج پخش می‌شود و هدف آن واکاوی سینمای دفاع مقدس است.
منظر اول: محتوا | درباره سینمای دفاع مقدس زیاد گفته و نوشته شده. امتیاز «گلوله در قاب» جایی است که سراغ صاحبان آثار می‌رود. این اتفاق باعث می‌شود حتی حرف‌های تکراری توجیه‌پذیر باشد. امید روحانی که از منتقدان با سابقه و مسلط است، گفت‌وگوهای مفیدی با مهمان‌ها انجام می‌دهد.
نقطه نظرات خودش هم سطح کیفی برنامه را بالا می‌برد.در میان مصاحبه‌ها، صحبت‌های رضا مقصودی درباره «لیلی با من است» جذاب‌تر از بقیه بوده. او این فیلم را براساس تجربه عینی خود از حضور در جبهه و خاطره یک نفر دیگر می‌نویسد. در مرحله طرح،کمال تبریزی آن را پس می‌زند اما وقتی تبدیل به فیلمنامه می‌شود مصرانه دنبال ساخت آن است. برخلاف مقصودی، گفته‌های محمد علی باشه آهنگر به سختی‌های ساخت فیلم جنگی اشاره داشت که خب برای مخاطب عام جذاب نیست.
منظر دوم: ساختار | «گلوله در قاب» دکوری جذاب ندارد و از نظر بصری قابل دفاع نیست. امید روحانی در سن یک سالن سینما با مهمان‌ها مصاحبه انجام می‌دهد.دو بسته جعبه گلوله هم میان آن‌ها قرار دارد. برنامه با یک آیتم شروع می‌شود و نریتور فرازی از جنگ و سینمای دفاع مقدس را مورد واکاوی قرار می‌دهد.
بعد از پلاتو مجری نوبت به مصاحبه می‌رسد. در میان گفت‌وگو خبری از آیتم مرتبط نیست و حتی برای تغییر مهمان، فقط یک وله مورد استفاده قرار می‌گیرد.«گلوله در قاب» موضوعات را تفکیک شده بررسی می‌کند اما این تفکیک در ساختار به چشم نمی‌آید. نداشتن ساختار جذاب باعث می‌شود مخاطب نتواند یک برنامه ۲۵ دقیقه‌ای را همراهی کند. فقط به این دلیل که بیش از حد بر «حرف» متکی است و این حرف‌‌ها فقط برای مخاطب خاص می‌تواند مهم و همراهی برانگیز باشد.
