آنالیز | برنامه پرنیان صدا با اجرای سعید توکل
روزنامه هفت صبح | شبکه پنج از مدتی پیش برنامه پرنیان صدا را به شکل هفتگی روانه آنتن کرده است. این برنامه با اجرای سعید توکل، خاطره‌بازی تصویری با صداهای ماندگار است که سال‌ها در رادیو شنیده شده‌اند.
منظر اول: محتوا
بخش اصلی پرنیان صدا که بار جذابیت آن را هم به دوش می‌کشد، گفت‌و‌گو با چهره‌های مطرح عرصه صداست. مثلا در برنامه اخیر که جمعه پخش شد، مریم نشیبا خاطرات شیرینی از فعالیت هنری خود تعریف کرد: «در خانه ما رادیو نبود. پدربزرگ با مامانم شب‌ها می‌رفتند منزل یکی از آشنایان که رادیو داشتند و اخبار را می‌شنیدند.»
هفته قبل محمد صالح‌علا از خاطرات خود گفت که برای علاقه‌مندان رادیو شنیدنی بود. این برنامه ضیافتی دوست‌داشتنی برای کسانی است که رادیو را دوست دارند و سال‌ها با آن خاطره‌بازی کرده‌اند. سعید توکل سوالاتی می‌پرسد که پاسخ به آن‌ها واجد جذابیت است؛ او خودش سال‌ها تجربه کار در رادیو دارد و هنرمندان این عرصه را می‌شناسد. به همین خاطر سراغ پرسش‌هایی می‌رود که مصاحبه‌شونده را سر ذوق می‌آورد و مسیر هنری زندگی‌شان مرور می‌شود.
منظر دوم: ساختار
در تلویزیون برنامه‌هایی که خط کلی آن مبتنی بر نوستالژی و خاطره‌بازی است، زیاد ساخته شده. پرنیان صدا اما صرفا خاطره‌بازی نمی‌کند بلکه هدف سازندگان، اشتراک تجربه است. به همین خاطر ساختار برنامه یکنواخت نیست و علاوه بر گفت‌و‌گو، بخش‌های متعدد دیگری هم در آن وجود دارد. پخش ترانه‌های قدیمی یکی از امتیازهای این برنامه است.
صدا پخش می‌شود و روی آن بعضی چهره‌های خاطره‌انگیز را در قاب می‌بینیم که به شیوه جان‌بخشی، ترانه می‌خوانند. دیدار با پیشکسوت‌ها دیگر آیتم پرنیان صداست که با هر کدام در منزل یا محل کار مصاحبه انجام می‌شود. این هفته نوبت به دیدار با رضا عبدی بود که توکل به همراه منوچهر آذری پیش او رفته بودند. همین مصاحبه هم افزوده داشت؛ به این معنا که بخشی از گفت‌و‌گو توسط مجری در مانیتور دیده می‌شود که تمهیدی برای ایجاد تنوع بصری و ساختاری است.
