آنالیز | آغاز برنامه ایستگاه از شبکه نسیم
روزنامه هفت صبح | از بیست و سوم مهر، برنامه جدید شبکه نسیم با نام «ایستگاه» روانه آنتن شد. این برنامه قرار است با زبانی کمدی، مشکلات روزمره را واکاوی کند و به مخاطب بگوید می‌توان مسائل را با گذشت و حوصله از بین برد.
منظر اول| نقاط قوت : نخستین امتیاز «ایستگاه» ، تیتراژ ابتدایی آن است که شعار کلی برنامه را در قالب ساختاری جذاب، تداعی می‌کند. قسمت اول «ایستگاه» دو فضای متفاوت از هم دارد. بخش نخست به رونمایی از شخصیت‌های اهالی محله می‌گذرد که خب شوخی‌ها و رفتارها به اندازه است و حتی لبخندی بر لب مخاطب می‌نشاند. در همین بخش، یک شخصیت آلمانی شاهدیم که کارگردان با او مصافی خوب داشته.
مثلا موقع سخنرانی بزرگ محل، یک مترجم کنار اوست و « ترجمه همزمان» باعث ایجاد لحظات مفرح شده. «ایستگاه» به شکل استودیویی تولید می‌شود و دکور هم جزو امتیازهای آن است که به کارگردان (فریدالدین نیکجو) اجازه داده داستان را در موقعیت‌های مختلف روایت کند. حسین رفیعی، مریم سعادت و سید جواد هاشمی بازیگران اصلی «ایستگاه» هستند. آن‌ها به اندازه کافی تجربه دارند و از پس کارشان برآمده‌اند. ایده‌هایی مثل «سلبریتی» نامیدن هاشمی هم بامزه است.
منظر دوم| نقاط ضعف: «ایستگاه» در نیمه دوم پذیرای یک گروه برنامه ساز تلویزیونی (با بازی سید‌جواد هاشمی) می‌شود. آن ها به این محله آمده‌اند تا با سوژه‌های خاص گفت و گو کنند. مهمان قسمت نخست «ایستگاه» دو مرد هستند که در آپارتمان شان دچار مشکل شده‌اند. چالش آن‌ها بر سر پخت رب گوجه فرنگی است! هاشمی به طور مجزا با هر یک از آن‌ها صحبت می‌کند و گله‌های‌شان را می‌شنود.
در ادامه آن‌ها را مقابل یکدیگر قرار می‌دهد تا مصالحه کنند. این بخش بیش از حد طولانی است و نفس لحظات شیرین بخش اول برنامه را می‌گیرد. طرح مشکل و ایجاد آشتی هم به شکل باسمه‌ای پیش می‌رود. اگر بخواهیم راحت‌تر توضیح دهیم، این مدل، کاریکاتور برنامه‌هایی است که با تقلید از «ماه عسل» ساخته شدند. شعار زدگی و ساده انگاری در این بخش از «ایستگاه» موج می‌زند.
