ناگفته‌های وزیر کشور از اعتراضات دی ماه
بخشی از سخنان رحمانی فضلی وزیر کشوردر مورد اعتراضات دی ماه در گفتگو با سالنامه روزنامه ایران :
- ماموریت آقای رئیس جمهوری به من برای تهیه این گزارش ناظر به مسئولیت بنده در شورای امنیت بود. ما این گزارش را بر اساس گزارش دستگاه های عضو شورای امنیت از جمله سپاه، وزارت اطلاعات، قوه قضائیه، نیروی انتظامی، استانداری ها و فرمانداری های سراسر کشور تهیه کردیم و تقدیم رئیس جمهوری شد. در این گزارش عوامل، بسترها، زمینه سازها، شتاب دهنده ها، محرکین و مسببین، آثار و نتایج آن همراه با پیشنهادهای ما در حوزه فوق آمده است. هدف ما تهیه و ارائه یک جمع بندی کامل دقیق واقع بینانه بود و در همین راستا حتی از افرادی که بازداشت شده بودند، نظرخواهی کرده و پرسیدیم دلایل شان، شرایط شان و خواسته شان چیست و چطور به صحنه اعتراض ها آمدند؟
- نتایج متعددی به دست آمد. ابتدا باید توجه داشت ویژگی های این حوادث، با حادثه های به ظاهر مشابه قبلی متفاوت بود و نمی توان تک ساحتی به آن نگاه کرد. در خلال اعتراض ها و پس از آن اینگونه عنوان شد فشارهای اقتصادی و مسائلی مثل بیکاری، وزن بالایی در شکل دادن اعتراض ها داشت. در حالی که این همه مجرا نبود. نتایج تحقیقات میدانی نشان داد بیش از ۶۰ درصد کسانی که در اعتراض ها حضور داشتند، شاغل بودند.
در حالی که اگر بیکاری و درخواست شغل عامل اصلی اعتراض ها بود باید شمار بیکاران حاضر در اعتراض بسیار بیشتر از این تعداد بود. یا اگر فشارهای اقتصادی مهم ترین انگیزه بود، اعتراض ها باید در حاشیه شهرها دیده می شد؛ در حالی که این گونه نبود. همچنین گفته شد افرادی که از سمت موسسات مالی متضرر شده اند، اکثریت جمعیت معترضان را تشکیل می دادند، در حالی که آمار نشان می داد این افراد حضور بسیار اندکی در این اعتراض ها داشتند.
- برخی نارضایتی ها هم در حوزه سیاسی، هم اقتصادی و هم اجتماعی و فرهنگی و امنیتی، همچنین ما در تحقیقات خود به هیچ وجه به سازمان یافتگی اعتراض ها نرسیدیم. به عبارت واضح تر به این نتیجه نرسیدیم که یک گروه، طیف و جناح یا معاندین و ضد انقلاب ها اعتراض ها را از بیرون سازماندهی کرده باشند. این حرف به معنای این نیست که معاندین و مخالفان از اعتراض ها سوءاستفاده نکرده باشند چون هم در تشدید، هم در هدایت و هم برای بهره برداری، نهایت تلاش خود را کردند.
- با حضور مکرر برخی افراد، حدود ۱۰۰ هزار نفر و بدون تکرار حدود ۴۰ تا ۴۵ هزار نفر بنا به آمار دستگاه های میدانی، عموم مردم به اعتراض ها نپیوستند. هیچ جریان سیاسی نیامده، احزاب و گروه ها واقعا نیامدند، کارگران نیامدند، اقلیت و اقوام نیامدند، دانشجویان نیامدند.
- تفاوت این اعتراض ها با اعتراض های سال ۸۸ خیلی زیاد بود. اعتراض های ۸۸ در تهران بود، سیاسی بود و کاملا جناحی. جریانی به انتخابات اعتراض داشت و عموم مردمی که اعتراض مشابهی داشتند به خیابان آمدند. راهپیمایی آرامی کردند که به دلایل ضعف مدیریتی و عدم تحمل و تحریکم پذیری بالا به درگیری منجر شد. پس اعتراض ها در یک شهر بود، سیاسی بود و رهبر داشت.اولویت ما برای تامین امنیت این است که بحران یا اعتراض نباشد اما اگر جایی اعتراض و بحرانی داشته باشیم، بهتر است آن اعتراض شناسنامه داشته باشد. به این معنا که افرادش معلوم باشد، لیدرها مشخص باشند، موضوع معلوم باشد، چرا که در این شرایط کنترلش راحت است چون می دانیم با چه کسی طرف هستیم اما اعتراض های دی ماه در ۱۰۰ شهر بود، معلوم نبود لیدرها چه کسانی هستند، موضوع اعتراض سیاسی صرف نبود و در ۴۰ شهر به خشونت تبدیل شد. خیلی با سال ۸۸ فرق می کرد. از یک جنس نبود. در مواجهه با این اعتراض ها نخستین تصمیم ما این بود که مردم نپیوندند.
