در حد بالا رفتن از دیوار سفارت! / یادداشت اختصاصی «هفت صبح»
کمال بردبار
۱٫ این آبروریزی در حد گل به خودی استاد اسدی در بازی با ژاپن بود، در حد زد و خورد نصرتی و رحمان رضایی در وسط میدان بازی با عمان و از آن بدتر حتی در حد بالارفتن از دیوار سفارت عربستان! این یک گاف باورنکردنی بود از مشتی تماشاگر بی‌مسئولیت که شهوت خودنمایی و خشونت نهفته در سینه‌شان آنها را به هرکاری وا‌می‌دارد. وقتی جلوی روی ناظر امنیتی فیفا در صحنه گردگیری غیر مسئولانه بنگر و سینا عشوری با رگبار نارنجک‌های خود برای یک لحظه پیست تارتان ورزشگاه آزادی را به صحنه نبرد چالدران بدل می‌کنند، می‌توان شگفتی لحظه‌ای ناظر فیفا را درک کرد که در آن لحظه احتمالا به فدراسیون ایران می‌گوید، بازیهای باشگاه‌های آسیا که هیچ، بهتر است بازیهای داخلی‌تان را هم در قطر برگزار کنید!
۲٫ این مهم‌ترین لحظه بازی پرسپولیس و تراکتورسازی بود. بازی‌ای که در آن برانکو و تیمش بازهم نتوانستند از برتری خود حفاظت کنند و در طول بازی هم چندان برتری خاصی نسبت به تیم خسته قلعه‌نویی نداشتند که چهارشنبه‌شب در برابر الجزیره در خاک امارات بازی داشتند. به‌خصوص از دقیقه ۷۰ به بعد که برانکو بنا به دلایلی مرموز، عالیشاه و مسلمان را از بازی بیرون کشید و کمندانی و کفشگری را به زمین فرستاد تا میزان خلاقیت در حمله به نزدیک صفر سقوط کند. کمندانی دیروز در درگیری‌ها با احتیاط بیش از حد خود میانه میدان را به حریف واگذار کرده بود تا در یک‌ششم انتهایی بازی، بدترین پرسپولیس این فصل را شاهد باشیم. قبول داریم تراکتور تیم پرمهره‌ای است، آن‌قدر که قلعه‌نویی تا آخربازی دو مهاجمی را که داشتنشان آرزوی هرتیمی است روی نیمکت قفل کرده بود(مهدی شریفی و آلویز نانگ). اما این پرسپولیس را هم سخت است به عنوان مدعی قهرمانی در نظر داشته باشیم. خیلی سخت است. با یک دفاع وسط عصبی که مراعات بازوبند کاپیتانی خود را نمی‌کند و یک دفاع چپ تکنیکی اما بیش از حد نرم و نمایشی و خط هافبکی که وقتی تیمشان جلو می‌افتد از اتخاذ تصمیمات درست باز می‌مانند، نمی‌شود برای قهرمانی کری خواند… دیروز دربازی با تراکتورسازی، تساوی نتیجه عادلانه‌ای بود. می‌توانید از واکنش‌های اخباری در نجات امیر یاد کنید اما در آن سو در دقیقه ۹۰ سوشا مکانی با کمک رامین رضاییان فرصت گل صددرصدی را از تیم قلعه‌نویی گرفتند.
